Kaçıp saklandığım dünyalar rüyalarımı kuşatıyor geceleri. Unutmak istediğim anlar da yancı oluyor gizli dünyalara.
Umutla umutsuzluğun, dermanla çaresizliğin savaşında yitiyor uykularım. Bölünmüş tüm zamanlar…
Gerçekle kurguyu ayırt edemiyorum. Gerçekten olmuş muydu bu?
O kadar mı acımasızdı diyorum?
Sonra acımasız olan neydi,kimdi diye düşünüyorum.
Nevrotik bir sabaha uyandığımda uyanmış olduğumdan emin değilim hala.
Dünyadan ve kendimden kaçarken içimdeki bütün hezeyanların karanlığına yakalanıyorum. Umut,özgürlük,mutluluk,savaş,açlık ve çaresizlik…
Bütün her şey anlamsızlaşıyor birdenbire.
Hayal kurabileceğim bir kişiliğe bürünmek istiyor içimdeki karanlık. Muzip çocuksa kapatıyor bütün hayallerimin ışıklarını.
Kendimden kaçtıkça yansımalarımda kayboluyorum.
Kimbilir hangi yanımı öldürdüm yine?
Ve hangi yanım sabaha ulaştığını düşünecek rüyalar bitince..