Çevrimdışı

Yeşil bir etek giymişim. Hala sevdiğim gibi çiçekli. Üstümde bir tshirt. Karşı da odunları dizmişler sıra sıra. Tüm erkek çocukları tepesinde. Ben de çıkmalıyım diye düşündüm. Bende onlar kadar güçlü değil miydim ki? Ama koşarken emin değilim hala. Boyum yeter miydi acaba? Düşer miydim? Aman canım düşsem de ne olurdu ki? Yaklaştım. İlk adımı attım da sonrası gelmedi. Ayağa kalktığımda eteğimde çiçeklerin yanında damla damla kanlar vardı. En sevdiğim eteğimdi bir daha giyebilecek miydim? Nerem kanıyordu? Annem kesin kızacaktı. Acaba geçer miydi kendi kendine? Göstermesem kimseye dururdu belki. Yerdeki cam parçalarından biri dudağımı parçalamış. Elimi yüzüme götürdüm. Dudaklarımdandı. Annem de yokmuş evde oh be daha iyi belki o gelene geçerdi. Doktor, dikişler, tentürdiyotun o hiç sevmediğim kokusu. Hala hepsi parça parça gözlerimin önünde. Güzel bir yarık vardı üst dudağımda. Kapıya baktığımı hatırlıyorum. Annem hem gelsin istiyordum hem de gelmesin. Yok yok gelsin kızsa da yanımda dursun. Geldi sonra. Kızmadı. Geçti kızım, bir şey olmayacak dedi. Geçenlerde kucağına uzanmışım. Bu sefer can acım yok. Yüreğim sızlıyor biraz. Gözlerim dolmuş sanki. Önce saçımı okşadı, '' Bak geçmedi mi o yaran, ne eteğinde ki kanlar kaldı ne acın. Sadece güzel mi güzel bir iz var dudağında. Bu da geçecek onun gibi.'' Geçer mi dersiniz?