İnsan şu hayatta sahip olduğu tek şeyin ailesi olduğunu düşünür. işin aslı kimse kimseye sahip olamıyor gördüğüm bu çünkü insan sahip olduğu şeylere zarar vermez veremez.

Madden bu böyledir.

Düşünsene aldığın son model telefonunu klozete atıp gülümsüyorsun, çok sevdiğin ayakkabını başka bir ayakkabı ile eziyorsun, sigaralarının tamamını kırıyorsun.

Düşünsene ne saçma değil mi?
Baban senden kendi mesleğini devam etmeni diretse ondan nefret edersin değil mi? annen uğruna öldüğün kişi ile evlenmene izin vermezse, abin dışarı çıkma yasağı koysa filan.

Ölseler çok ağlarsın ama ne için biliyor musun?
Onu bir daha göremeyeceğin için, seni üzdüğü için, onu üzdüğün için belki, ne bileyim belki sarılmamışsındır, seviyorum seni dememişsindir filan.

Aradan taş çatlasın bir ay geçiyor ve rutin hayatına geri dönüyorsun, önceleri düşünmemeye çalıştığın şeyleri sonradan zar zor hatırlıyorsun.

Çayı kaç şekerli içerdi, en sevdiği renk neydi, nasıl gülümserdi, sesi nasıldı bir çoğunu hatırlamazsın.
Bu durumda sahip olduğun tek şey ailen olmuyor.

Onlarda hayatından gelip geçiyor, herkes birbirinin kıyılarından geçip giderken.

Eşyalar eskiyor, en lüks arabalar hurdaya çıkıyor, yapılar yıkılıyor, annen ölüyor , baban kanser oluyor, hayat senden sahip olduğunu sandığın herşeyi alıyor. nasıl yaşadığını buna nasıl tahammül edebildiğini hiç düşünmüyor musun?

Nasıl oluyor da günlerce yatağından çıkmayıp ağladığın günlerden bir kaç gün sonra çıkıp arkadaşlarınla çay içebiliyorsun?

Burası dünya işte diğer her şey gibi acılar da geçiyor anılar da sahip olup eskittiklerin de..

Ve esasında insanoğlunun sahip olduğu tek şey Rabbin ona lütf ettiği nefestir.

Düşün ki; üzerine basıp geçtiğin bitki bile nefes alıyor..
Kökünden kopmadıkça nefes almaya devam ediyor.

Sen ve ben de öyle..

-Ezel Roz Manaz.