Çevrimiçi

Kalbime bir zırh örmüşüm, kötü olduğunu düşündüğüm insanları o zırhı aşmalarına izin vermiyorum, bir "naber" soruları üzerinden bile bana zarar vereceklerini(manen), menfaat sağlayacaklarından ürküyorum. Ve bu insanlara karşı, ciddiyetimi hiçbir zaman bozmuyorum..

Öyle kolayca, herkesin dilinden hemen her fırsatta döküldüğü gibi herkes iyi bir insan değil. Birisiyle 1 saat sohbet ettiğimde hemen onu kıskıvrak sezinleyip; iyi niyetli ya da kötü niyetli olduğunu mukayese edip, kafamda değerlendiriyorum. Ona göre o insana karşı kafamda şema oluşturuyorum.. Davranıyorum..

Belki bu başka insanlara karşı beni çekilmez yapıyor ama bu böyledir.. Sorsam birisine dün yanında olanlardan kaç tanesi şu anda yanında diye, eminim çok azınlık bir insan kitlesini zikrederler.

Geriye dönüp baktığımda; bir hayal gibi, bir kabus gibi gözümün önüne gelen menfaate dayalı, çıkarları olan eski dost,arkadaş sıfatındaki insanlar geliyor gözümün önüne. Daha temkinliyim, daha seçiciyim.. Tüm gerekli gereksiz detayları kafamdan sildim sadece kendi hayatımla ilgileniyorum. Bir başka insanın ne düşündüğü, ne dediği umurumda değil.. Tekdüze bir hayat, yalnızlığa dayalı bir hayat bir insandan daha huzur verebiliyor..

Dünya'da o kadar çaresiz sıkıntıları olan insan varken benim bu dediklerim sadece insanlardan uzaklaşan bir insan savunma mekanizması belki de..