Çevrimiçi

Çocukluğumu.. Çocukken tek hayalim olurdu, dersten sonra dışarıya çıkıp arkadaşlarımla 9 Numaralı Fenerbahçe formamla, futbol oynamayı. Tek isteğim, dileğim bu oluyordu.. Yeter ki ailem izin versin dışarıya çıkayım. Gel zaman, git zaman büyüdük..

Kalbi fesat, ruhu kirlenmiş, pervazsızca konuşan insanları, fütursuz şekilde başka insanları ezerek kendisini ön plana çıkarmak isteyen insanları tanıdım, tanıdıkça da, bir zırh ördüm benliğime.

Sade, duru kalmak istedikçe gerçek yüzünü bilmediğim kronik yapmacık insanlara rastladım.. Ve bunlar benii değiştirmedi; sadece güçlendirdi.. Yalnızlığa bürünüp, kabuğuma çekildim.. Kendi benliğimle kaldım..

Yalnız, huzurlu, içindeki çocukla beraber.. Etlisine,sütlüsüne karışmadan.. Çocukluğu özlercesine; hayallerle, düşlerle temiz bir yaşam tercih sebebim oldu.. Mutlu muyum? Fazlasıyla.. Nereye kadar? Bilmiyorum..