Çevrimiçi

Oğuz Atay'ın deyimiyle; "Ben iç dünyama dönüyorum. Orada hayal kırıklığına yer yok." Gerçekten böyle midir? iç dünyası insanı tamamlayabilir mi. Bilinçaltına yerleşen bütün acılar, kederler, sıkıntılar buradan çıkıpta algımıza yayılıp kendi iç dünyamızda bizi parçalar mı? Bir hayal kırıklığı daha yaşar mıyız kendi dünyamızda? Yoksa, yaşanmışlıkların vermiş olduğu büyük bir güç müdür insanın kendi içine dönmesi? O en büyük hazinemiz olan iç dünyamız da bizi yanıltır mı?

Dış dünya da kötüler, hasetler, fesatlar varken insanın içine dönmesi mi yoksa onlarla mücadele etmek mi? Mukayese ettiğimde insanın kendi dünyasına dönüp, her şeyi uzaktan izlemesi gerekiyor diyor bir ses.. Bütün mesela asosyal olmak ya da antisosyal olmak değil. Buradaki o nüans farkını sanırım sadece farklı insanlar algılayabilir.

Hülasa;

İnsanın iç dünyası iyidir, iyi..