Çevrimdışı

Aranızdan bazılarının kim lan bu manyak dediğini hissettiğim için kendimi tanıtma ihtiyacı duydum. Bazı özelliklerimi aşağıda sıralıycam,bi itiraf gibide kabul edebilirsiniz. Geldim ama işte yapacak bişey yok.
İnceden bi ruh hastalığı var yalan yok. Tanışalım.
Kısaca ;

-biriyle konuşmanın sonunun geldiğini anladığım zaman, "ben de yatıcam zaten birazdan hadi iyi geceler" deyip yatmıyorum. bi kere gündüz vakti kurdum bu cümleyi kandıramadım, kötü oldu.

-internette 2-3 site var girdiğim ve bu 2-3 sitede o kadar çok vakit geçiriyorum ve hiçbir şey öğrenmiyorum ki, isviçreli bilim adamları inceleseler, kimsenin inanmayacağı bir şey "bile" bulamazlar.

-geceleri yatmıyorum. üniversiteyi yarım okudum. "askere gideyim adam olurum ben ehe" dedim askere gittim. askerde de gececi yaptılar sağolsunlar. normalde vasıflıyım ama ilerde gece bekçiliği yapıcam diye korkuyorum. kendime uygun bulduğum tek meslek bu.

-geçenlerde "geceleri erken yatmıyorum ondan öğlen saat 12'ye kadar uyuyorum ben" diye bir tespit yapıp, akşam 10'da, yani bildiğin saat 22.00'da yattım. yine öğlen 12'de kalktım. bu olaydan sonra hayata dair bütün umutlarımı yitirdim.

-İrc Forumları'nda yazdığımı siz hariç kimse bilmiyor. sizin de kim olduğunuzu ben bilmiyorum zaten. aramızda böyle gizli bi anlaşma var ve ben hariç kimsenin bundan haberi yok.

- 3-4 senedir farklı yerlerde yazarım. ilk yazma denemelerime çok sevdiğim kız hiç sevmediğim bir şey yapınca başladım. yani, yazmaya bir kız yüzünden başladım, bir kız yüzünden bırakacağımı biliyorum.

-burda neden yazarım aklım bir türlü almıyor. "burda harcadığım zamanı başka bir şeye harcasam bilim adamı olmuştum" teziyle forumu bıraktığımda, bilimadamı olamayacağım gerçeğiyle yüzleşip geri geldim.

-annem/babam olmasa ya da onlara herhangi bir şey olsa, ajan olma ya da tehlikeli işlere girmeye niyetim var. rutin hayattan sıkıldım. türkiye'de herkesin yaşamak isteyeceği şehirden gitmek istiyorum.

- lise arkadaşlarımı ve o ortamı çok özlüyorum. ama hiçbirini aramıyorum. şimdiki arkadaşlarımı da hiç aramıyorum. ben kimseyi aramıyorum. beni arayanların telefonlarına ise tamamen o anki ruh halime göre cevaplıyorum ya da cevaplamıyorum. o an cevaplamadıysam kesinlikle geri dönmüyorum. çünkü en başta dediğim gibi, ben kimseyi aramıyorum. telefon çalınca, telefon nerdeyse koşarak açmaya çalışan içimdeki çocuk öleli çok olmuş.

-kimseyi arayıp sormama rağmen ısrarla hala benle konuşan arkadaşlarım var. benden ne istiyorlar anlamış değilim. ben olsam kendimi 20 kere [ARGO KELIME KULLANILDI] etmiştim.

-benle hiç samimi olmamasına, hatta bildiğin alenen nefret etmesine rağmen, gidip facebook'tan arkadaşlık daveti yollayanlarla arkadaş oluyorum. yolda karşılaştığım zaman da beni görmezden gelmeye çalışınca, üstüne üstüne yürüyüp zorla muhabbet ediyorum. görüyor [ARGO KELIME KULLANILDI].

-sokağa çıktığımda insanların "deli" diye tabir ettikleri kişiler, bana musallat oluyor. kuşadasında bi tane kadın "kola öyle mi içilir" tarzı şeyler söyleyerek bana saldırdı. ki önümde herhangi bi içecek yoktu. polisler aldı götürdü. tuzla'da pizza pizza'da gayet hali vakti yerinde gibi görünen bi kadın, önümdeki tavuğu yiyip yemeyeceğimi sordu. yicem dedim. tavuğumu aldı, koşarak uzaklaştı. pendik'de yürürken bi adam, senin [ARGO KELIME KULLANILDI] dedi.. belediye otobüsünde en arka koltuğa oturmuş giderken, bi adam geldi orası benim yerim, benim yerim orası. orası benim yerim. oraya hep ben otururum diye tutturdu. otobüs halkı tedirgin oldu, kalktım. adam oturdu.

-bütün bunlardan sonra, kendi mahallemde yürürken, hiç tanımadığım bi adam, hiç yapmadığımız bi halı saha maçından, her hafta yapıyoruz gibi benimle muhabbet etmeye başladı. skorun kaç kaç bittiğini sordu. 2-2 dedim. doğru ya son golü sen atmıştın dedi. evet abi dedim. arkadaş "bu adam kim" dedi, tanımıyorum olum dedim. 2 hafta sonra halı sahanın önündeki yaya geçidinde trafik kazasında ölmüş olarak gördüm adamı. olay yerinde donakaldım. bi kadın geldi. ayy yazık tanıyo musunuz pek de gençmiş dedi. 2 hafta önce halı saha maçı yapmıştık, son golü ben atmıştım dedim.

-Forumda anlattığım çoğu şeye kimse inanmıyor. anlattıklarımdan, en inanılmayacak olanlar gerçek, en inanılacak olanlar yalan çıkıyor. ben de şaşırıyorum gerçekten.

- bana kendimi çok zeki hissettiren insanlar oldu. kendilerini çok güzel hissettirdiğim kızlarla karşılaşınca aslında o kadar da zeki olmadığımı anladım.

Benim yazdıklarım yukarıdada belirttiğim üzere en inanılmayacakları gerçek, en inanılacak olanları yalan. Aslında hepimiz birer yalan,bir hayal değilmiyiz ?

İşte kısaca bu HerakLes. Hepinizi sevgiyle selamlıyorum.

__________________
Sırf başlayıp bitirebildiğim bir hikayem olsun diye, bıktım ardımda yarım kalmış hikayeler taşımaktan. Yazmanın eziyeti öğretecek bana; Hayat sahip olduklarımızın dışında kalanlarmış meğer.