| Cevap: Sırrı Süreyya Önder destek için Taksim'deydi
Sadece eşit yaşam hakkı açısından olaya bakılınca, geriye kalan her şeyin önemini yitirdiği konu. Birkaçına değil, bütüne bakılması lazım. İntihar eden onlarca eşcinsel insanın yaşadıklarına bakılması lazım. Siyasiler, onlar, bunlar, şunlar gelir geçer ama dünya üzerinde var olan bir gerçeği hiçe sayma saçmalığı hiç geçmeyecek gibi duruyor. Bu insanlara saldırılması da saçma, bugün uğradıkları şiddet de saçma. Neyin şiddeti bu mesela diye sorsan, ne diyecekler? Orada en dikkat çekici pankart ''Babanım yanındayım.'' yazılı olanıdır. Çünkü orada yürüyen birçok eşcinselin ailesi kendi çocuklarının hasta olduğunu düşünüyor ve çocuklarına ''ölsen de kurtulsam.'' diyecek kadar hasta ruhlu aileler. Yani asıl hastalık homoseksüel olmak değil, homofobi daha beter bir şey. İlkokulda bir arkadaşım vardı. Pehlivan gibi de çocuktu ama hep kız gibi davranırdı, 10 yaşında çok da anlamıyorsunuz bunları, gülerdik hep ona. Futbol oynamazdı da, gelir bizle ip atlardı, zararsızdı, genelde de ''top'' denirdi, çocukken daha acımasız mıydık yoksa? Sonra neden öyle davrandığını anladığım yaşa geldiğim zaman özür dilemek istedim. Bulabilseydim eğer. Bulamıyorsunuz. Hayvan haklarını savunmak kedi, köpek yapmıyorsa bizi, eşcinsel insanların rahatça yaşamasını savunmak da eşcinsel olmamızı gerektirmez. Kimse sizi zorla gay yapmaz, lezbiyen yapmaz. Olamazsınız da zaten, doğuştan gelen bir şeyi değiştiremezsiniz. Ne bileyim şey de garip, işi düştü mü travestilere koşan erkeklerin bu derece homofobik olması, bir yandan bu da ilginç yani. Kadınlar daha ılımlı gibi, bundan mı acaba? Neden Ayşe Ali'yi değil de, Fatma'yı seviyor diye intihar etsin ki? Ya da bir Mahmut neden Veli'yi sevdiğini söyleyemesin, insanın fıtratında var bu, bırakalım sevsinler, sanki Ali'ler Ayşe'leri sevmeyi çok mu iyi beceriyor? Hiç yani. Polisin sıktığı suyun gökkuşağı oluşturmasına da bir selam çakalım, herkesin sevdiğine kimse karışmasın bence, mis.
__________________ If you can't measure it, it doesn't exist. |