Çevrimdışı

'Urumçi'de çocuk olmak' konulu bir sempozyuma katıldığımda olayın vahametini anlamış ve zulme uğrayan kardeşlerimizin yaşadıklarından vicdanımı acıtacak seviyede haberdar olmuştum. Bir insanın haksız yere çektiği acının feryadı, bir başka insanın kalbinde yankı bulmuyorsa, insanlığın öldüğünün resmidir. Çünkü;
Acının rengi olmaz. Zulmün haklı yanı. Ölümün tarafı. Ölenin acısı da sorgulanmaz..Mısır'da zulme boyun eğmeyen onurlu Esma'nın ölümü ardından babasının yazdığı mektuba ağlamamak kadar acıdır, Esma'ya ağladı diyerek bir başka acının tarifini onun üzerinden yapmaya çalışmak. Zulüm aynı zulüm, yaşatılan sahne aynı, acı aynı acı, dinmeyen kanın rengi aynı renk.. Karakterler farklı, coğrafyalar farklı. Zulmü uygulayanların kimlikleri farklı, yitirdikleri yahut hiç sahip olamadıkları vicdanlar aynı.. En nihayetinde acı çeken insansa doğu batı diye birbirinden ayırmak mümkün mü? Yapmayın lütfen acıları kıyaslamayın. Umudum Çin'in Doğu Türkistan'a uyguladığı haksız zulmün bir an evvel son bulması.