| Cevap: İçini dök!
Dökeyim sahi. Bugün sınavdan çıktım mutlu mutlu metroya bindikten 5 dakika sonra yanımdaki çocuğun ağladığını fark ettim. Elindeki deneme sınavlarına ilişmişti zaten gözüm, neden ağladığını tahmin etmek zor değildi. O arada bende notlarımdan soruları doğru yapıp yapmadığıma bakıyordum, döndü bana ''abla sen üniversite mi okuyorsun'' dedi. Evet dedim ama o an zaten içim parçalanmıştı, bana abla demesi bile yetmişti. ''Ben okuyamayacağım.'' dedi ve biraz daha yaş süzüldü gözünden, yapamıyormuş şu kahrolası matematiği. Edebiyatı da sevmiyormuş, şimdi ne denirdi ki o çocuğa? Sadece ''öyle düşünme'' diyebildim, ardından da biraz sorulara bakabileceğimizi söyledim, zaten aynı yerde inecekmişiz, yolumuz uzundu. Benim bazı konuları unutmuş olmam işime yaradı, bak dedim bunları bilsen de bir şey olmuyor, biraz da olsa güldüğünü fark ettiğimde metro tersine hareket etmiş meğer, birlikte inip yeniden gideceğimiz yöne geçtik. O çocuğun gözyaşları kendine değildi, çevresineydi, arkadaşlarının kazanıp okuma ihtimalineydi. 3 gün sonra unutacağı formüllere isyanıydı, belki yine yapamayacak ama o çoktan büyümüş, aklı başında bir insandı. Umarım bir daha karşılaşırız, bir erkek kardeş lazımdı bana çünkü. Bana abla derseniz sizinle çok iyi anlaşabiliriz.
__________________ If you can't measure it, it doesn't exist. |