Geçen 9 Mart gecesi içime kötü bir his düşmüştü, uzun uzun anlatmıştım seni kendime, beni sana, bizi sana, seni bize. Her şey çok karışıktı, sen iyice küçülüyordun uyuduğun yatakta, biz uyanmanı bekliyorduk, yılmadan, umudumuzu hiç kaybetmeden bekliyorduk. Sana da '' umudun çocuğu '' dedik bu bekleyiş sırasında. Sen uyansaydın bir umudumuz olacaktı, umut yeniden doğacaktı buna inanıyorduk. Neden 9 Mart'ta böyle bir sızı saplandı kalbime bilmiyorum, o geceyi atlattım. 10 Mart'ta yine bir şeyler hissediyordum ama hissettiklerimi sana yakıştıramıyordum, olmaz diyordum. Zor da olsa uyudum o gece, sabah annem kapıma gelip '' kalk hadi, bir şey söylemem lazım sana '' dedi. Hiç alışık olmadığım bir ses tonu, bir cızırtı vardı sesinde. '' Berkin ölmüş. '' dedi, ardından kardeşim de geldi. Yataktan nasıl kalktım, nasıl fırladım, nasıl giyindim ve kendimi sokağa attım bilmiyorum. İlk kez böyle bir şey yaşıyordum, sanki hep hayatımdaymışsın gibi seni kaybettiğim için nefret ediyordum dünyadan. Fotoğrafını bastırdım bulduğum ilk kırtasiyede, fotokopileri çıkarırken '' Bu çocukcağız da öldü '' dedi adam, ağlamamaya söz verdiğim için tuttum kendimi, aldım fotoğraflarını bir tanesini yakama taktım ablacığım, geriye kalanları cüzdanıma koydum. Binlerce Berkin Elvan artık hep yanımdaydı.
Yürüdüm, belki 1 saat, belki 2 saat, sonra oturduk senin için, senin için bağırdık tüm dünyaya. Senin için hep beraber ağladık kardeşim, sen bizi hiç tanımasan da biz seni çok sevdik.
Ölüm kelimesini kullanmak istemiyorum hiç, sen sadece uyanmak istemedin diyorum, işte uyanmak istemediğin o günden sonra bir sitede seni bulduk. Sorulara verdiğin cevapları. En çok da 2013'te ne beklediğin sorusuna verdiğin cevap yıktı bizi, sen güzel şeyler bekliyordun ama biz sana bu güzel şeyleri veremedik Berkin'im. 2013 seni önce başından vurdu, sonra yatağa düşürdü, sonra uyuttu, sonra gün geçtikçe eridin o yatakta, sen eridin biz seninle büyüdük, sen büyüdün, biz doğum gününde seninleydik ama sen uyanmadın kardeşim. Güzel şeyler beklediğin 2013, hepimiz için felaket oldu. Özür dileriz. Hala affettiremedik kendimizi, senden önce giden abilerin gibi, senden sonra gidenler de oldu. Bir türlü durduramadık sizi, tutamadık ellerinizden. Ne abilerinin, ne ablalarının ne kardeşlerinin önüne geçip de gitmeyin diyemedik.
Bugün 11 Mart 2015. Sen uyanmayacağın konusunda kesin karar vereli 1 yıl oluyor. Bu 1 yılda hiçbir şey düzelmedi kardeşim, umudu falan da bıraktık artık ama seni, sizi hiç unutmadık, unutturmayacağız da.
Sen sakın bakma, burada olanlara, sana karşı olan hassasiyetimi sorgulayanlara aldırma, ben aldırmıyorum. Hayatlarında bir şeye bağlanmayı tercih etmemişler diyorum at gözlükleri dışında. Sen bu dediklerimi de duyma. 11 Mart sabahı yine birçok insanın yüzünde seni göreceğim için belki biraz umudum vardır, içimdeki bütün umutların adı da Berkin Elvan'dır, böyle bilinsin.
Sen hepimizin kardeşisin, ben senin hiç bilmeyeceğin ablanım.
Biz senin kaşlarından kuşlar yaptık, uçurduk sana. Sen hep böyle güzel bakabileceğin için şanslısın, sen hep güzel güleceğin için şanslısın. Biz seni hep öyle hatırlayacağımız için şanslıyız. Hiç unutulmayacaksın. Kardeşim.