Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Ailem benim aynalı dolapların olduğu odada uyumaya alışmamı istiyordu. Onlar korktuğumu biliyorlardı, ama büyük çocuklar gibi davranmam gerektiğini ve korkularımla karşı karşıya gelmemi düşünüyorlar. Ben ilk zamanlar onlar yattıktan sonra ışıkları tekrar açardım, ama sonra onlar ben uykudayken gelip ışıkları kapatırlardı.

Gece aniden olan bu karanlık uyanmamı sağlıyor ve korkutuyordu. Ben yalan söylemeyeceğim, hiç kıpırdamadan sadece tavana bakardım. Hiçbir şeye cesaret edemezdim. Sabah kalktığımda ise onlara ışıkları kapattıklarıyla ilgili hiçbir şey söylemezdim, beni küçük görmelerini istemiyordum.

Saniyeler... Dakikalar... Saatler geçiyordu ve ben hala yatakta dönüp duruyordum. Hatta çok yüksek sesle nefes almaya bile korkuyordum. Ve sonra güneş yükselmeye başlar ve artık aynaları önemsemeyerek rahat bir uyku çekerdim. Bir hafta sonu ailem düğün için şehir dışına çıkmak zorunda kaldılar, ama onlar evde tek başıma kalmam için yeterinde büyük olduğum kararını verdi. Onlara veda ederken sarıldım ve sonra günün geri kalanını koltukta televizyon izleyerek geçirdim. Uykum gelince televizyonu kapattım ve ışıkların hepsini açarak odama gittim. Tabi kendi odamın ışığını da açtıktan sonra yatağa yattım. Uykuya sürüklenirken aynaları düşünmemiştim bile. Bir kaç saat sonra terden sırılsıklam bir şekilde karanlıkta uyandım.

Onlar yine gelip ışığımı kapatmışlardı. Ama...Uyku sersemliğimi üzerimden attıktan sonra evde tek olduğumu hatırladım. Peki, her gece ışığımı kapatan kimdi ?