Çevrimdışı

Bi gün aradı bu. Hıçkıra hıçkıra ağlıyor. Ağlarken yutkunması bile hala aklımda. Her yutkunuşunda canımdan bir parça kopup gitti. Ama bunu ona bir türlü anlatamamıştım. Nasıl da özlemiştim.

Ama ben zaten yorgunum dedim. Senden değil, hayattan dedim, yine kendinden bildi. Ben sende dinlenmek istiyorum dedim, hemencik nasıl yorulabilirsin dedi. E koşarsan yorulursun işte. Anlamadı, dinlemedi, sabretmedi. Tartışmaya çalıştığı yere bakıyorsun, whatsapp. Ulan bu whatsapptan hangi problemi çözmeyi hayal ediyorsun? Yazıyor da yazıyor. Arasana adam gibi. O dakka müsait değilse, müsait olan dakkayı bekle o zaman.

Hı, ben kafamda bitirmişim mevzuyu. Hatta hiç ses çıkarmadım bir süre. Sonra yine yazdı. Yok efendim ihtiyacım olan zamanlarda yanımda yoksun. Hasbinallah. Birazcık hastaydı, o yüzden pek ileri gitmeden ara ara yoklamaya başladım. Bu sefer de o ilgimi farklı yöne çekti. Pişman olmuşum da falan filan. Sonra yine saydırmaya başlıyor bu tabi. Ya kardeşim, bu nasıl bi teknoloji mağlubiyetidir ki, bu gibi konuları whatspaptan tartışacak kadar küçük düşündürebiliyor. Ben sus dedikçe bu bizimki hala yardırıyor. Ulan sus diyorum yeter, bu hala dinlemesini bil hesaplarında. E ben de bunu diyorum zaten geri zeka, dinlemek istemiyorum. Ne bokum diyeceksen ara konuş. Konuş benimle ya. Yazıyla yarım saatse ses ile 2 dakka lan?

E ne oldu şimdi? Aklı sıra küfür ettin, bi daha karşıma çıkma deyip gittin. Senin o muhteşem karşına çıkıp, o küfrün hesabını görmek bana çok kolay. O işlerde kimseye ağalık bırakmadım ben. Hiç düşünme sen oraları. Ama işte 10 aralık geldi çattı. Sana yaptırdığım hediye tamamlandı. Onu nasıl mundar edeceğimi düşünüyorum şimdi. Her bokumu yalan yanlış anlarsın ya, bu bile nasibini alıyor.