Giderken, yürüdüğümüz sokakları da götürmüşsün
Bize dönüp “ne kadar yakışıyorlar” diyen insanlar da yok
Dün fark ettim fotoğraf çekildiğimiz parkı da götürmüşsün
Üşüyüp, birbirimize sarılmamız için esen rüzgâr da yok.
Sanırım sen aşklardan Kasım’dın
Beraberinde yaprakları da götürmüşsün
Kar kadar olmasan da yalan kadar beyazdın
Beraberinde verdiğin sözler ide götürmüşsün.
Pamuk şekeri aldığımız köşede ki amcayı da götürmüşsün
Sahilde simit attığımız martılar da yok
Yazı götürmüşsün, güneşi, ayı, yıldızları
Sabahları kahvaltımı, geceleri uykumu da götürmüşsün.
Giderken götürmeye unuttuklarını konuşuyor herkes
Sessizliğimi, suratımda ki çizgileri, gözyaşlarımı…
Sokağa pejmürde çıkışımı, eve uğramayışımı
Bir de giderken bırakmaya unuttuğun gülüşümü…
Giderken renkleri ve mevsimleri de götürmüşsün
Bir sonbaharı, bir beyazı, bir de siyahı bırakmışsın
Sonbahar ve siyah benim, beyaz ise senin tenin.
Sıcaklığımı götürmüşsün parmak uçlarımdan
Evin içindeki ayak seslerini,
Boynumdaki nefesini götürmüşsün.
Kokunu götürmüşsün yastığımdan
Sabah olunca uykulu gözlerini,
Dağınık saçlarını götürmüşsün.
Cebindeki bozuk para seslerini götürmüşsün
Yanağındaki gamzeni,
Gözlerindeki siyahı götürmüşsün.
Aynanın karşısındaki duruşunu götürmüşsün
Gökyüzünde ki bulutları,
Haftanın yedi gününü götürmüşsün.
Giderken sevmelerini de götürmüşsün
Telefondaki sesini,
En çok dinlediğin şarkıyı götürmüşsün.
Hadi kendin gittin de,
Şu koskoca şehri neden götürdün?
Denizin mavisini, güneşin sarısını neden götürdün?
Gençliğimi götürmüşsün
Haram ettiğim hakkımı,
Beddualarımı, ah çekişlerimi götürmüşsün.
Giderken bir şeyi unutmuşsun,
Beni neden götürmedin?
Beni neden götürmedin?