| İşte Gidiyorum.
Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.
Belkide kaleme aldığım son satırlar bunlar. Sen şu an neredesin ve kim bilir
kiminlesin diye sormadan gidiyorum. Sormuyorum ve bir daha sormayacağım. Sessiz
sedasız birkaç satır karalayacağım ve gideceğim. Biliyor musun; gitmek senin
kadar güzelmiş yeni anladım...
Şu anda hep her zaman, her damlasına aşık olduğum yağmur yağıyor. Sensiz,
damlaların cama vuruşunun bile tadı yok. Tamam itiraf ediyorum; sensiz
İstanbul'un bile tadı yok. O boğazın kokusunu, dalgaların kayaları dövüşünü,
soğuğunu, sıcağını, her an değişen havasını sevişim aşktan mıydı ki?
Yağmur yağıyor ve ben, sensiz bu güzellik bana haram diye bağırıyorum avazım
çıktığınca. Gecenin en sessiz ve en bana ait olan saatleri. Düşünüyorum da bu
saatlerde nefes almaya başlamıştım ilkin. Biz zoru başarmıştık seninle, bir
araya gelmesi belki de olanaksız şiirleri, şarkıları ve hatta suskunlukları
buluşturmuştuk birlikte. Güneş üstümüze doğuyordu. Biz kuş seslerini keyifle
dinliyorduk...
Aşkı aramıyordum ki ben. Sen ve ben, biz birbirimizi aramıyorduk ki. Ama bulduk
birbirimizi. Bulduktan sonra başladı kendimizi aramalarımız. Yok olmayı düşünen
ben, senin için binlerce yıl yaşamayı göze almıştım. Seni kalemin ucunda,
sayfaların ortasında bulmuştum. Ama sen...... Sen yaşamın içindeydin. Sana güzel
sözler söylemek istedim hep. Kelimeleri süsleyip süsleyip sunmak istedim sana.
Ama tek kelime çıktı hep dilimden. "Gelincik"... Bildiğim en güzel şeydi,
hayatta tanıdığım en güzel şeydin...
"Bunları anı olsun diye yaşamadık." Ateşe de yağmura da, uçmak istediğimiz için
uçtuk. Öleceğimizi bilerek değil, öleceğimizi düşünmeden, istediğimiz için
uçtuk. Ben ateştim, sense deli bir yağmur...
Neyse biliyorum ki senin sonun yok ama artık ben gidiyorum. Çünkü her sorunun
karşılığı, hayat böyle diyerek de verilebiliyor. Çünkü... Çünkü ben aşığım hala.
İşte Gidiyorum.. Bir kaçış değil bu, yalanı yaşamaktansa bize bırakılan son şansı
kullanıyorum belki de. Kim bilir?...
|