Ben yaklaşık, 4 gündür aralıksız Ahmet Kaya dinliyorum.
Eskiden Nazım'ın dizeleriydik, şimdi Ahmet'in şarkılarıyız vesselâm.
Şöyle bir baktım da ben bir tek mutsuzken yazabiliyorum.
Mutluluğumu tarif edecek bir cümleleri seçemiyorum çünkü hayatıma.
Kendime papatyalardan tac yapmak istiyorum.
İzmir'i sevmemek istiyorum.
Hayatım sil baştan olsun, başka bir yerde yaşayayım istiyorum.
Ben artık buralara, sığamıyorum.
Bugün evli bir arkadaşımla konuştum, daha doğrusu dün geceden beri konuşuyoruz.
Ben geceleri uyumayı seven insanım, oturmayı değil.
Birkaç gecedir, uyku değil de oturmayı tercih edince dikkat çekmiş işte.
İlk başta tüm suçlu bendim gözünde, koş! bırakma dedi.
Daha sonra, onun bile fikri değişti.
Çünkü bir insanın gözünde bir kere düşersin.
Bir kere sever insan, bir kere güvenir.
Sonrası hep kendini aldatma değil midir zaten?
Bunları bilecek kadar büyüdüm en azından.
Büyümek istemedim ama büyüdüm.
Dün babam uyumadığımı görünce sabah saat 4 müydü bilemedim.
Ayağımda mı sallıyım seni? dedi güldü.
O gittikten sonra içimden keşke o kadar küçülsem dedim.
Ben İstanbul'dan nefret ediyorum.
Ben her şeyden nefret etmek istiyorum.
Yalnızlık hep güzel değil mi zaten?

''hiçkimse ‘o adam’ ya da ‘o kadın’ olamaz,
en azından ben inancımı yitirdim.''

O adam, o kadın olmak çok geri de kaldı.
Ahmet Kaya'nın da dediği gibi;
''Ne sen Leyla'sın ne ben Mecnun.''
öyle olunca insan daha çok kabulleniyor.
İnsanın içine taş oturması kötü bir şey.
Böyle göğsünün üstünde bir ağırlık var, kaldıramıyorsun.
Kıpırdayamıyorsun da, giderse eksiksin.
Kalırsa, yetim.
Ben artık yazamıyorum, cümleleri toparlayamıyorum.
Evden bile çıkmak istemiyorum.


''telefonda sessizce ağlamanın bir zorluğu var.
karşındaki anlamasın istiyorsun sonra malum soru;
ağlıyor musun sen?''