Çiçeklerden papatyayı, insanlardan seni sevdim.
Bu sözü bu kadar sevebileceğim aklıma gelmezdi, zaten benim herkesin sevebildiği şeyleri sevmem bile tuhaftı. Hep böyleydim, dengesiz, çatlak, belki deli.
Bilmiyorum, bilmek istemiyorum.
Ahmet Kaya'dan Yıldız Tilbe'ye doğru geçilen bir gecedeyiz.
Gecenin bu saati aklımdan geçen cümle bile belli,
İstanbul'un kokusu gibi sinmişsin üstüme.
Zaten ben kendimi de anlamıyorum.
Bazen bir şeyler elinden gelmiyor ya hani, lanet ediyorsun.
Çabalıyorsun, deniyorsun, pes etmiyorsun, olmuyor.
Ama olacağını biliyorsun. İşte öyle bir şey bende biliyorum.
İç sesine yenik düşmekte mesele, insanın içi yalan söyleyemez ki.
Sâhi, gözlerinin içine baka baka yalan söyler mi bir insan?
Peki yalan söylediğine inanmadığın hâlde, niye değişir fikirler.
Kalp mi akıl mı?
Akıl mı kalp mi? Hangisi üstün gelir?
Birinin kazanması gerekir mi?
Aşk kazansa.
Belki, kazanamayacak kadar yorgundur kim bilir.
Bazen ufacık bir ses, bazen ufacık bir gülüş.
Bazense ufacık bir hediye insanı musmutlu edebilir.
Hele bunların hepsi bir aradaysa, bayram gibi gelir.
Ama değer bilmek lazım, değersizleştirmemek lazım.
Elinden geleni yapmak lazım bazen de.
Yazmak istiyorum da, kelimeler boğazıma düğümleniyor gibi.
Susmak istiyorum da, susarsam içim can kırıklarıyla dolacak gibi.
Çok saçma değil mi?
Ben o nefret ettiğim İstanbul'u bile seviyorum, çünkü içinde değerli şeyler var diye.
''Güneş doğar, kaybolursun. Vay aman.''
Ahmet Kaya söylüyor, biz eşlik ediyoruz.
Yine oradan Ahmet abimiz söylüyor.
''Göğsüm yaşarıyor, yüreğim kanıyor.''
Biz cümlelerle anlaşamayacak mıyız?
Yüzyüzeyken kıyamıyoruz, konuşamıyoruz.
Telefonda ise paramparça ediyoruz.
Ben seninle tamdım, tamamdım demek bu kadar zor mu?
Beynimdeki cümleleri bile toparlayamıyorken pek bir şey dememek lazım değil mi?
Gözlerine söylüyormuş gibi, tek söylemek istediğim;
Her şey güzel olacak.
Bu sefer sen değil, ben seni kaybetmeyeceğim.