Çevrimdışı

''Unutmaya çalışmak ne kötü bir kaderdir.''
Ahmet Enes hastalığı başladı diyebilirim, itinâ ile bir adamın her şarkısı mı sevilir?
Yoksa her şarkısında kendine ait bir şeyler mi bulunur?
Bilemiyorum.
Tek bildiğim, denize kenarı olan yerleri seviyorum ben.
Misal içim bunaldı bugün, yürüyerek konaktan alsancağa kadar hafif tempoda koştum diyebilirim.
Yani böyle denize içini dökmek gibisi yok, eski bir rivayete göre.
Deniz aldığı şeyi geri vermezmiş, işte o yüzden tüm dertlerimi verdim.
Geri getirmemesi dileğiyle.
''Aldırma deli gönlüm, giden gitsin sen şarkılar söyle içinden boşver!'' diye motive eden arkadaşlarım olduğu sürece gülmeme gibi bir şey söz konusu olamaz.
İnsanın kız kardeşim diyebileceği dostları olmalı. Çok şükür benim 3 tane kardeşim var böyle. Canım sıkkın oldukları şebeklikleri paha biçilmez.
Bir de yanyana olsak.
Yüzyüze konuşalım dediğimde gelebilseler.
Mesafeler bazen, dertleri paylaşmaya da engel.
...
Her telden yazabildiğim bir gün oldu bu herhâlde.
İnsanın canı sıkkın olduğunda ne yapacağını bilmiyor.
Surat asarak, 2 saat aynı koltukta oturduğuma mı yanayım.
bi yeter, gidiyorum diyip.
10 dakika sonra, hayır gitmeyeceksin yeter bu kadar üzüldüğün dememe mi?
İnsanı böyle düşüncelere sevk eden duygulara da lanet olsun.
Mesafelerden nefret ediyorum.
Kafama eseni yapamamaktan, uzaklıktan, 568 kusur kilometreden nefret ediyorum.
Kendimi ifade edememekten, yaralamaktan, yara almaktan nefret ediyorum.
Kırmaktan, kırılmaktan nefret ediyorum.
Böyle derken aklıma Hakan Günday geliyor hep.
İnsanın en iyi dostu kitaplar oluyor çoğu zaman.
Ama çok yorulduğumu biliyorum, müsait bir yerde diyip dinlenmek istiyorum.
Sen güçlü kızsın tesellisini üzerimden alsalar, daha güçlü hissedebilirim belki kendimi.

"Seninle yarım kalmak bile,
geri kalan insanlarla tamamlanmaktan çok daha gerçek."

__________________