Çevrimdışı

Uykusuz kalınan sabahlardan, hasta olmaktan, direnememekten nefret ettiğim bir gün daha. Beni esasında şu dünyada üzmeyen tek şey yok desem, bana ''anlatsana biraz'' dememeni rica edebilir miyim? bu konu dudağımı sarkıtmayan bir konuya varabilecek mi? Ben samimi bir istekle af dilemiş birini affedebilecek miyim? peki bana af dileyebilmek için, bozulanı düzeltebilmek için kaç boş şişe gerekir? kaç zeki müren? kaç uykusuz sabah lazım gelir sence? geçecek mi dersin? Bir sürü sorun, soru var işte.
Ben artık düşünmekten, kendime inandırmaya çalışmaktan çok yoruldum.
Hani, tam mutlu olayım diyorsun önüne bir engel çıkıyor.
Sonra tekrar, tekrar, tekrar..
Bu tekrarların sonu yok mu?
Birine güvenmek, bu devirde bu kadar zor mu?
Benden bahsediyoruz keçi kadar inatçı olan benden. Özür dilerim, seni seviyorum. Bu lafların az duyulduğu benden ama yine de değişen bir şey olmuyor tabi.
Bu sıralar zaten sağlam saçmalıyorum, kaderin cilvesine, stajın stresine.
Ama özlüyorum, yalnızlık en sevdiğim şeyken şimdi nefret ediyorum.
Eski deli dolu günleri, özledim.
Gidelim kafamız estiği için, başka şehire.
Ya da ne bileyim, sırf canımız sıkılıyor diye gezelim tozalım.
Ama insanların gerçek yüzünü gördükçe bunlardan hep vazgeçiyorsun.
İlk defa birinin bana güvenmeme hissi beni bu denli yoruyor.
Oysa normalde, ne derdim? Ba-na-ne.
İsteyen istediğini düşünsün! ben buyum! böyleyim!
Demek ki, bazen öyle diyemiyormuşsun.
Eksilmişim ben, en çok kendimden.
Buna kaç özür telâfi olur?
Bir an bir şey oluyor; aile, arkadaşlar, dostlar olmasına rağmen yapayalnız hissediyorsun kendini.
Ama böyle olması gerekiyordur belki de.
Ben sadece, deniz kenarına gitmek istiyorum.
Ayaklarımı uzatmak, bir de omzuna yaslanayım.
İşte huzur bu.

Seviliyor olduğundan emin olmaktan daha güçlü ve güzel hissettiren ne var sahi?

__________________