Çevrimdışı

2. Madde: Duyguların paylaşılması

Yani, düşünceler ve duygular. Çünkü ben, hissettiğim endişelerimi, korkularımı, üzüntülerimi, sevinçlerimi, coşkularımı paylaşmalıyım eşimle. Paylaşırken o da eşlik etmeli bana. Aynı o çocuğun babasına yaptığı gibi, üzüldüğümde göğsüne yaslanabilmeliyim, coşkulu anımda, coşku kabardığında eşlik etmeliyim. Duygular paylaşılmalı. Paylaşılmadığı zaman, duygular dinamit gibidir. Nasıl patlayacağını kimse bilemez. O yüzden duygularımızı da aynı düşüncelerimizin paylaşılması gibi, paylaşmalıyız. Özellikle sevgi duygusunu, sık sık ifade edilmesi ve gösterilmesi çok önemlidir. “Ben seni seviyorum” çok önemli bir şey değildir. Ha söylenmediği zaman bu bir boşluk yaratır ama söylendiği zaman çok şey doldurmaz. Ama onun gösterilmesi de çok önemlidir. Yani, duygu ve düşünceleri birlikte değerlendirin ve bunları kötü de olsa, iyi de olsa, kızdığınızda da, üzüldüğünüzde üzüntünüzü, mutlu olduğunuzda mutluluğunuzu paylaşın ki, o duygular doğru bir şekilde anlaşılsın. O yüzden duyguların paylaşılmasına da çok önem vereceğiz.

Erkek Hasta: Burada benim eşimin de, benim de fark ettiğim çok önemli doneler var. Kolay söyleyemiyorum. Çünkü bu tür bir modelleme görmedik.
Terapist: Olabilir ama kuran ayeti değil.
Erkek Hasta: Tabi ki, ben de buna inanan ve tekrarlayan, bunu yenmeye çalışan, doğrusu böyle olduğuna inanan bir insanım. Ben yaptığım hatalardan dolayı böyleyim. Artık çok kolay söylüyorum. Hatta oğluma karşı ben sana “seni sevdiğimi söylemiş miydim oğlum” dedim. “hayır” deyince. “o zaman ben seni çok seviyorum” diyorum. Şimdi ona gösterebiliyorsam, eşime karşıda çok rahat söyleyebilirim. Ama geçmişte bunu gösterememenin sıkıntıları, buralara gelmemde bunun sıkıntıları çok büyük. Bunu anlatmak istedim.
Terapist: Anladım, ama şunu da unutmayın. Bu çocuk yarın karısı ile evlenip gidecek. Siz baş başa kalacaksınız. Çocuk aile için önemlidir, doğrudur. Ama siz kendinizi severseniz çocuğa büyük iyilik etmiş olursunuz. Şimdi şöyle bir yanılgı var annelerde, babalarda. Bakın buda çok önemli. Çocuk çok önemli oldu hayatımızda, ben onu annemden babamdan çok seviyorum” yanlış o çocuğun neye ihtiyacı var? Koşulsuz sevgiye ihtiyacı var. Ama bunun kadar daha ihtiyacı olduğu bir şey var. İyi bir anne baba ilişkisine ihtiyacı var. Bunu veremediğiniz zaman isterseniz ölümüne sevin. Bir işe yaramaz.
Bayan Hasta: Hem bireysel olarak hem ikili olarak mutlu görmek istiyor.
Terapist: Aynen öyle. Yani bu çocuk sizin iyi bir ilişkiniz olduğunu görüp, birbirinizi sevdiğinizi” bakın, çocuğunuzu hiç sevmeyin. Ona “hiç sevmiyorum” deyin, ama birbirinizi çok sevin ve birbirinizi çok sevdiğinizi gösterin, bu çok daha makbul. Çünkü öbür türlü zaten “annem beni seviyor,” bunu görür, bilir zaten. Ama annesinin ve babasının birbirini sevdiğini ve bu sevgilerini birbirine gösterdiğini gören bir çocuk, daha sağlıklı bir kişi olarak hayata adım atar. Öbür türlü bir tarafı kör kalır, topal kalır. İlerde de benim hastam olur. Açık bu. O yüzden ben karı kocaya diyorum ki, “önce birbirinizi sevin”. Ama bundan önce daha büyük bir sevgi var. Neydi o?
Bayan Hasta: Kendini sevmek.
Terapist: Kendini sev. Sen kendini sevmezsen ne çocuğunu ne eşini sevebilirsin. Geç onları. Kandırma beni, herkesi kandır ama ben yemem onu. Kendini seveceksin, ardından eşini seveceksin, ondan sonra çocuğunu seversin zaten. Ha bunları yapamadın mı? Gerisi yalan. Sadece kendini, aklını, bir şeylere uyduruyorsun işte. Millet evet bak işte, “anneler çocuklarını sever, babalar çocuklarını sever. Anne-baba çocukları için fedakarlık yapar. kim diyor? Dışarısı diyor. O dışarısı dediği içinde ben birazcık seviyorum. Sahte ve yalan, kendini sevmeyenin çocuğunu sevdiğine ben inanmam. Kocasıyla iyi ilişkisi olmayan, karısı ile iyi ilişkisi olmayan karı- kocanın ben kendi çocuğunu sevdiğine inanmam. Çünkü seviyorsa zaten ona daha iyi model olması gerekir, model olamıyorsa da yalancı bir sevgisi vardır. Bu kadar basit yani. Ha tabi, bunları bilerek yapıyorsa. Bilmeden hiçbir şey suç değildir. Kanunlarda öyle diyor ya. Düşünce ve duygularda da anlaştık mı?
Erkek Hasta: Kesinlikle.
Terapist: O zaman diyoruz ki önce kendini, sonra eşini, sonra çocuklarını diyoruz.
Bayan Hasta: Hasan”ın baba ile bizim birlikte fiziksel temasımıza, bedensel iletişimimize çok şiddetli tepkisi var.
Terapist: O ödipal çatışma.
Bayan Hasta: Abartmış durumda. Benim yatacak kişi de o, bana iltifat edebilecek kişide o,
Terapist: O ödipal. Onun sınırlarını net olarak çizeceksiniz. “sen çocuksun, biz anne-babayız. Karı-kocayız, biz beraber yatarız. Senin artık bir odan var, sınırların bu. Veremezseniz, yarın sertleşme ve erken boşalma problemi olan, takıntılı bir çocuk olur. Bakın çok net. Ne ekerseniz o biçilir. Bir erkek erken boşalıyorsa, annesine çok yakındır, babası zamanında dışlamıştır.
Bayan Hasta: İlginç!
Terapist: İlginç ama hakikat.