Bugün 2 can dostum beni kaybetti.. Biliyorum alışılagelmiş bir durum değil, genelde dost kaybedilir. Ama ben bu gece.. yüreğimin en derininde hissettim. Birileri beni fena kırdı, fena üzdü. Saat 3.. gecenin 3ü ve uykum kaçtı. Gözlerimde damlalar ha aktı, ha akacak. Çünkü birileri beni kaybetti. Birilerini kaybetmek çok kolaydır. Atlatılması kolay bir durumdur. Çünkü onu geri kazanmak için çabalamak senin elindedir.. Ama kaybedilmek. Ucu bucağı belli olmayan yalnızlığın kapısını aralamış gibi hissedersin. Birileri seni terk eder. En güvendiğin, şu hayatta herkes bana karşı olsun o benim arkamda olur dediğim insan beni başkasına tercih etti. Evet bu bir tercihti.. 2 taraftık. Ama ben yalnız bırakıldım. Affedermiyim? evet.. Unuturmuyum? Hayır.. Geri kazanılırmıyım? bilmiyorum. O yüzden.. Burda sesini duymadığım, dokunmadığım, gözlerine bakmadığım 3 hakiki dostum var. Ankaradakilerden daha gerçek, hiç değilse dobra. Birbirimizle kavga etsekte orta yolu bulmak için can attığımız 3 kişi.. Onlardan birinin günlüğüne yazıyorum bu satırları.. Etiketlemeye gerek varmı bilmiyorumda.. Çünkü gösteriden çok uzak duygularla yazıyorum.

Canım acıyor.. Bu gece 2 dostluk öldü. Ve ben.. çok üzüldüm. Kırıldım..