Hintli bir ressam vardı. Hindistan’daki ve civar ülkelerdeki bütün ressamlar O’na guru gözüyle bakıyorlar ve saygıyla anıyorlardı.

Hintli ressamın uzun yıllardan beri yanında çalışan kalfası, kendi atölyesini açmaya karar vererek, düşüncesini ustasına açtı, icazet almak isteğini belirtti.
Kalfasının isteğini anlayışla karşılayan usta ressam, mezuniyeti için bir tablo yapmasını söyledi.

Kalfa büyük bir titizlikle ve gayretle çok güzel bir tablo hazırladı. Ustasına götürdü.

Ustası ona “şimdi bu resmi şehrin en merkezi yerine yerleştir, yanına boya ve fırça koy ve üzerine ‘bu tabloda beğenmediğiniz yerleri işaretleyiniz’ yazan bir not bırak” dedi.

Ustasının dediklerini aynen yapan kalfa, akşam tablosunu almaya gittiğinde, büyük bir şaşkınlıkla, tablosunun her tarafında işaretler olduğunu gördü. Çok üzülmüş ve umutsuzluğa kapılmıştı.

Her tarafı kırmızıya boyanmış tabloyu gören ve kalfasının üzüntüsünü fark eden usta ressam, tebessüm ederek, “şimdi yeniden bir tablo daha yap, aynı yere tekrar götür ve üzerine ‘beğenmediğiniz yeri yeniden resmediniz’ diye not yaz” dedi.

Kalfa bir kez daha büyük bir özenle tablosunu hazırladı ve ustasının söylediklerini aynen yaptı. Akşam tablosunu almaya gittiğinde, tablosu üzerinde hiç değişiklik yapılmamıştı.

Usta ressam çırağına “yapmak zor, eleştirmek kolaydır; güzel tablo yapmak yetmez, biraz da bilge olmak gerekir” dedi.