Koruma yasaları bir yere kadar. Devlet her an her saniye insanların yanında olamaz. Anlık gelişen olaylara hiçbir devlet engel olamaz. Eğer olsaydı zaten en azından terör diye bir sorun olmaz ve hatta hapishaneler olmazdı.
Geçtiğimiz yıllarda çalıştığım iş yerini patronum bana emanet etmişti. Patronun yeğeni de haftada birkaç gün gelir bilgisayarda oyun oynardı. 10 yaşlarındaydı. İş yerinin madeni paralarını bir tür keçenin içerisinde tutuyorduk. İçerisinde günde ortalama 20 TL'lik bozuk para bulunuyordu. Bu çocuk zulayı keşfedince, geldiği bütün günlerde bu zulayı patlatıyormuş. Benim de hiç haberim yok. Patron sorunca, cevap veremiyordum. Mevzu üzerime kalıyor ve maaşımdan kesiyordu. Neyse, aradan zaman geçti ve ben bu çocuğu yakaladım. Akşam üzeri patrona mevzuyu anlatınca bana söylediği şey "bundan sonra paraları cebinde taşıyacaksın" oldu.
Şimdi, ahlaksızlığa karşı mücadelede uygulanan somut politikalar, sanıldığı kadar çözüme odaklı ve uzun vadeli değildir. Bir banka soyulduğunda kasanın yeri değiştirilmez, suçlular bulunur ve cezalandırılır. Cezai ehliyeti yerinde olan insanlar için yapılan uygulama budur. Ceza evinde ise bu sefer yaşa bakılmaksızın çeşitli sosyal etkinliklerle bu insanlar düzeltilmeye çalışılır. Ama burada 10 yaşında bir çocuktan bahsediyoruz. Ben, bozuk paraların yerini ne kadar değiştirirsem değiştireyim, o çocukta bu alışkanlık varken mutlaka başka el uzunluklarına yönelecektir. Yani burada yapılması gereken şey anlık somut çözümlerden ziyade, uzun vadeli soyut (manevi eğitim) çözümlerdir.
Haberdeki konumuza geri dönecek olursak, devlet her suçlunun suç anında önüne çıkıp engel olamaz. Bu teknik olarak mümkün değildir. Dolayısıyla, karşımıza çıkan giderilmesi gereken eksikliklerin çapı biraz daha büyüyor. Bizim asıl üzerinde durmamız gereken şey bu eksiklikler üzerinedir...