Çevrimdışı

Seni seviyorum.
Seni özlüyorum.
Tükendim içinde, biliyorum.
Bitirdim kendimi, görüyorum.
Seni unutamıyorum.
Seni özlüyorum.
Gel beni kurtar, düştüğümü görmeden.
Gel beni kurtar, öldüğümü bilmeden.
Gel beni kurtar, düştüğümü görmeden.
Gel beni kurtar, vurulduğumu bilmeden.
Ve elimde bir cinayet, kalbimde kan lekesi izleri sildim evet.
Üstünde cesetleri, seni ben sevdim; seni hep bildim.
Gel beni kurtar, düştüğümü görmeden.
Gel beni kurtar, boğulduğumu bilmeden.
Seni seviyorum.
Seni özlüyorum.

Ne güzel şarkısın sen böyle, içim huzur buldu.


Uzun bir yolculuğa çıkmak istiyorum.
Ankara olmayacak gibi bu, kesinleşti gibi bir şey.
4,5 saat de uzun bir zaman değil mi? Hele ki, trenle gideceksem candır o yol.
Denizli'ye memleketime gideyim diyorum.
Memleket kokusu, toprak kokusu, akrabalar derken iyi gelir iyi.
Tam da beyle giderim ben yolculuklara, hep cam kenarı; hep müzik.

Kafam karmakarışık.
İnsanları tanımak istemiyorum artık, çevremdekilerden bile soğumuşken.
Bir kitap vardı çok sevdiğim tam da şöyle yazıyordu;
''Nefret ediyorum herkesten, önce insan olduğum için kendimden.''
Ne de güzel demiş..
İnsanlar inanmasalar da, kendini kandırsalar da hep bir maske, hep bir iş çevirme gayreti içindeler.
Ve ben tiksinmeye başladım bu durumdan, hem insanın çok çevresi olmamalı.
Cıvkı çıkıyor sonra, ne gerek var.
Az olsun öz olsun hem benim çevrem kitaplar olsun.



Gerçekten öyle, saat 12.00 civarlarında annemin zoru ile uyandım.
Annem şöyle bağırıyor '' uyuyorsun meliiis, düzen diye bir şey yoook
köyden misafirler geliyormuş, senin odan darmadağınık.
Onlar gelene kadar topla, yoksa ferminin kızı böyle mi olacaktı, vah vah diyecekler.
yazık bana, nasıl kızım var benim.'' diye söyleniyordu nasıl uyandığımı bilemedim bende.
Hop, sihirli değneğim varmışcasına odamı topladım; cici kız gibi giyindim.
Saçlarımı topuz yaptım, en sevimli hâlimle hoş geldiniz, sefalar getirdiniz amcalar, teyzeler dedim.



Evet gitmiyor ama, ben mutluyum.
Bakmayın böyle, hep hüzünlü gibiyim ama mizacım böyle.
Rina'da ne diyordu? Ben hüzünlü değilim, mizacım böyle he işte ondan.
Artık hayatıma kaldığım yerden devam ediyorum.
Birinin omzuna yatma hissinden, o zorunluluktan vazgeçtim.
Bu dünyaya yalnız geldim, yalnız gideceğim.
Elbet gidecek şeyler için, hayat silsilesi için bu kadar mola yeter.
Ekimden sonra hayat başka olacak, bambaşka.
Ben Ankara'ya gideceğim seneye, kendi evimden.
Ufacık tefecik içi dolu turşucuk evimden size yazacağım.
Eminim.
Ve bir sosyal mesaj, ben böyle yaptım size de öneririm.


26.08.2012
19.44 / Pazar.

__________________