Çevrimdışı

Gece yarısı Tomas, Tereza’yı uyandırdı. Tereza ağlıyordu.

“Gömülmüşüm” diye anlattı, kaç zamandır gömülmüşüm. Sen her hafta beni görmeye geliyormuşsun. Mezarın kapısına her vurduğunda dışarı çıkıyordum. Gözlerim toz toprak doluydu. Sen ‘Nasıl görebiliyorsun böyle?’ diyormuşsun, gözlerimdeki toz toprağı silmeye çalışıyormuşsun. Ben de ‘Zaten göremiyorum ki. Göz yerlerimde delik var’ diyormuşum.

Sonra bir gün sen uzun bir yolculuğa çıkmışsın, ben senin başka bir kadınla birlikte olduğunu biliyormuşum. Haftalar geçiyor, sen gözükmüyorsun. Seni kaybetmekten korktuğum için uyku uyumaktan da vazgeçiyorum. Sonunda mezarın kapısını tıklattın, ama uykusuz gecelerle geçen bir ay beni öyle yormuş ki mezardan çıkacak halim kalmamış. Sonunda zar zor uğraşıp çıktığımda, sen hayal kırıklığına uğramış gibiydin. İyi görünmediğimi söyledin. Ben de çökmüş yanaklarımla, sinirli hareketlerimle senin gözüne ne kadar kötü göründüğümü hissedebiliyordum.
‘Özür dilerim’ dedim. ‘Sen gittin gideli gözümü kırpmadım.’ Sen, ‘Gördün mü?’ diye bağırdın sahte neşeyle dolu birsesle. ‘Senin iyi bir tatile ihtiyacın var. Bir aylık tatile!’ Sanki ben senin aklından geçenleri bilmiyormuşum gibi! Bir aylık tatil senin beni bir ay görmek istememen demekti, başka bir kadın var demekti. Sonra sen gittin ve ben sürünerek mezarıma girdim.

Çok iyi biliyordum ki, bir ay daha geceler boyunca seni beklemekle geçecek ve sen geldiğinde ben daha da çirkin görüneceğim, sen de daha çok hayal kırıklığına uğrayacaksın.”



varolmanın dayanılmaz hafifliği - milan kundera.