Alışkanlıklarım benden daha yorgun
Anılar şimdi uzakta bir yıldız
İçimde çırpınan birileri
Ağırlaşır birdenbire yalnızlığım
Mahsunluğun bulaşır biraz bana
Dokunsalar ağlarım
Yalnızlığım, suskunluğum öylesine ağırdı ki... Birini arıyordum suskunluğumda. Birisini arıyordum çaresizliğimde, alıştığım birisini. Sonra neden kendimi bu kadar yorgun hissettiğimi sordum kendime, öyle yorgundum ki cevap verecek gücüm bile yoktu.
Sonradan kor insana bütün gerçekler
İstenmeden sarfedilen acı sözler
Hasret arar bulur beni neredeysem
Unutulur sınırları küskünlüğün
Sessizliğin duyulur bomboş odamda
Dokunsalar ağlarım
O gece...
Acıyla yüzleşmek, acı sözlerini kabullenmek.
Hepsi öylesine zorluyor ki beni. Unutmak istediğim ne varsa bir bir dikiliyor önüme.
Mesela ben unutmak istiyorum gözlerini ama gelip gelip gidiyor gözümün önüne, gözlerin net değil tam hatırlayamıyorum belki ama unutamıyorum.
Mesela unutmak istiyorum sözlerini ama öyle kazımışım ki beynime, silemiyorum yalan da olsa.
Mesela ben unutmak istiyorum sesini ve ben unutmaya çalıştıkça sesin kulaklarımı tırmalıyor.
Tüm bunların üstüne tuzlu bir yaş geliyor dudağımın kenarına, dudaklarım susuz, dudaklarım çöl.
Yanağımdan süzülen yaş yetiyor canımı yakmaya.
Sonra durup şarkıya kızıyorum, boşa söylüyorsun diyorum kimse duymuyor.
Ve ben dokunsalar da dokunmasalar da ağlıyorum.