Karanlığa çare yoktur, nasıl olsa yol bulur.
Ve yürekleri sağır eden bir sessizlik,
tükenmişlikten arta kalan tek varlığın olur.
Söylenememiş tüm sözcükleri ancak ağlarsın içinde.
Ve bilemezsin geride kalan mı yalnızdır, yoksa giden
midir aslında...
Tüm yeminler öfke ile bağış arasında yaşlanır; sultanların, dostların ve sevgililerin,
dağılmış kalplerin, dağılmış kalbimin...
İç bükey bir yalnızlıkta sanki ayak bileklerimden bıçaklanmışım.
Sıcak bir korku tırmanıyor damarlarımda; midemde,
kalbimde... Aklıma da hükmediyor.
Gün ortalarında kalıyorum, kimseler bilmiyor
Ben tükendikçe artıyor yalnızlığım.
Kimi görsem hançerleniyorum gözlerimden ve kanıyorum en onulmaz yerimden.
Ahh bu ben, kendi içinde, kendini arayan bir Simurg.
Belki yalnızlığıma mahsuben pay edilmiş tekil çoğulluğumun peşindeyim.
Ümitperest bir korkak, bir meczubum.
Faili meçhul bir sevdanın zanlısıyım.
Takvimlere çaldırdığım yarınlarımı hiç bulamamak üzere,
milyon yıldır ‘gün’ için savaştayım.
Üstüme küf kokulu akşamlar abanmış.
Sefil bir tutsaklığa sürülmüşüm. Yüreğimde 40. düğüm.
Ahh Mozart! Sana küskünüm. Ve öldürüyorum seni içimde.
Sessizliğini seçiyorum, sessizliğimin içinden.
İçimde intiharlar, cesetler.
İncinmiş hayatları toplayan bir dilenci oluyorum birden…
Birden bire yağmur başlıyor,
‘Toprak, kokulu bir baharı sürer belki dağlardan aşağı’ diyorum..
Ve kaldırıp başımı kuşlara yalvarıyorum:
Yetişin nefesim bitiyor
yetişin bana kuşlar
ya özgürlük adına.
ya SEVDA hatırına…
Kahraman Tazeoğlu