[Duino Ağıtları | Rilke] - Dokuzuncu Ağıt

"...
Yeryüzü, bu değil mi istediğin: Bir görünmez
uyanış içimizde?-Kurduğun düş bu değil mi,
bir kez görünmez olmak?- Yeryüzü! Görünmez!
Başkalaşım değilse ne, yüklediğin büyük ödev?
Yeryüzü, sevdiğim, istiyorum. İnan, tüm baharların
gerekli değil beni kazanman için-, yalnız bir tanesi,
bir tanesi kanıma çok bile artık.
Ben, adsız, seni seçtim kendime, çok uzaktan.
Her zaman haklıydın sen, senin kutsal buluşundur
dostumuz ölüm.

Bak, yaşıyorum işte. Nereden? Ne çocukluk,
ne gelecek azalıyor... Artmışçasına varlık
kaynıyor yüreğimden."



"Earth, is this your will?
An invisible resurrection
within ourselves?
Is it your desire
one day to vanish?
Earth! Invisible!
What do you demand
but transformation?
Beloved Earth, I will!
Further springtimes are
not required to win me-
On my word, a single May
is too heady for my blood.
I have been your
tongue-tied subject
lo, these many years.
Ever you spoke true
and your holiest idea is
Death, our constant friend.

Look, I live! On what?
Neither childhood nor future
grows less... prodigious springs
of being swell within my heart."