Jean Paul Sartre Bulantı'dan alıntıları bu başlık altında paylaşabiliriz.



Hiçbir şey değişmedi ama yine de her şey başka bir biçimde var olup gidiyor. Anlatamıyorum. Bulantıya benziyor bu ama aynı zamanda onun tam tersi: Sonunda başımdan bir serüven geçiyor kendimi sorguya çekince kendimin kendim olmaklığımın ve burada bulunmaklığımın başımdan geçtiğini görüyorum. Geceyi yarıp geçen benim. Bir roman kahramanı gibi mutluyum.

Her an ardından geleni getirmek için ortaya çıkar.

Bir şey sona ermek için başlamıştır. Serüven uzamaya gelmez ona anlam veren ölümüdür yalnız.

Benim bildiğim nesnelerin insana dokunmaması gerekir. Çünkü canlı değillerdir. Aralarında yaşar onları kullanır sonra yerlerine koyarız. Onlar sadece yararlıdır. Oysa bana dokunuyorlar. Geçen gece deniz kıyısında çakıl taşını elime aldığım zaman ne duyduğumu şimdi daha iyi anlıyorum. İçim bayılır gibi olmuştu. Bu duygunun çakıl taşından geldiğinden kuşkum yok. ellerde duyulan bir çeşit bulantı bu.