Duino Ağıtları - Üçüncü Ağıt

"…
Bak, biz çiçekler gibi tek bir yılın uzayından
sevmiyoruz; biz severken öncesi düşünülmez
özsu yükseliyor kollarımıza. Ey kızlar,
işte bu: İçimizde seviyoruz biz. Geleceği, bir tek
çocuğu değil, mayalanmakta olanı sayısız;
babaları seviyoruz, yıkılmış dağlar gibi
derinimizde yatan; bir zamanki anaların
kuru dere yatağını -; ses vermez ülkeyi bütün,
o apaçık ya da bulut bulut yazgı
altında-: İşte bu , genç kız, senden öncesi.

Sen kendin, ne bilirsin, hangi uzak çağları
dirilttiğini sevenin içinde. Başkalaşmış varlıklardan
hangi duygular yol bulup yükseldi. Ne kadınlar kin duydu sana.
Bilmezsin, ne karanlık adamlar uyandırdın
damarlarında onun. Sana gelmek istedi
ölü çocuklar… Yavaşça, ah yavaşça,
sevgi dolu bir iş yap, güvenilir, gündelik bir iş, onun önünde, -
al onu, bahçelerin oraya götür, gecelerin o büyük
ağırlığını ver ona…

Alıkoy onu…"

"…
Observe: a season does not contain
our whole lifetime, as with a lilac.
When we love, a slower sap,
thicker than centuries,
courses through our embrace.
O my love, consider: the child
we would fain conceive was never
an individual but a multitude,
the personification of the fathers
lying in our depths like mountains
leveled to the lowest summits; like
the barren riverbeds of mothers past-
the entire soundless panorama,
whether cloudy or clear,
of mutual destiny.
Before you,
sweet lover,
this was…

And you, yourself, are you
able to know anything of
the eternal darkness which
you stirred in your lover?
How much of his forefathers'
being claimed him?
What women, coveting him,
despised you?
What dark jealousy of
unknown lovers have you
awakened in his veins?
Dead children reach out to you…
Ever so gently, perform with love
some ordinary task before him.
Lead him to the margin of the garden.
Show him the counterweight of darkness..…

Stop him..…"