<b>[Duino Ağıtları | Rilke] - Altıncı Ağıt

"Ne zamandan beridir bana anlamlı geliyor, incir ağacı,
neredeyse çiçeklerin bütün atlayarak,
erkenden kararlı yemişlerinin içine
sürüyorsun, övülmeksizin, arık gizini.
Bükülmüş dalların çeşme borusu gibi aşağıya, yukarıya
akıtıyor özsuyu: Uykusundan fışkırıyor o, neredeyse
uyanmadan, en tatlı veriminin mutluluğuna.
Bak: Nasıl kuğuya dolarsa tanrı.

Oysa oyalanıyoruz.

bizler çiçek açmanın ününe kapılıp, sonunda olgunlaşan
meyvemizin geçikmiş içine giriyoruz ele verilmişçesine.
Az kimsede böyle zorlu kabarır, yükselir eylem,
ki hemen hazırlardır, yanıp tutuşurlar yürek doluluğuyla,
Çiçeklenmenin baştan çıkarışı ılık bir gece esintisi gibi
gözkapaklarını okşarken, gençliğini ağızlarının:
Yiğitler olsa olsa ve erkenden göçmek için doğmuş olanlar,
ölüm denilen bahçıvan başka türlü bükmüştür damarlarını onların.
Atılıp giderler, kendi gülümseyişlerinin de önünden,
Karnak'taki yumuşak, oyma görüntülerde
atlı arabası gibi o yenen kralın."</b>



"Fig tree, I've long found it significant
that you omit, almost entirely, to flower
but, early in the season press, untrumpeted,
your purest secret into resolute fruition.
Through your arched boughs the sap is driven
downward, then forced up, fountainlike,
where, hardly waking, it bursts from sleep
into the bliss of sweetest achievement.
Look-how Jupiter becomes the swan.

But, sadly, we hang on.

Our glory is all in the flowering.
We press into our final tardy fruit
already swindled.
Few are moved so boldly by the
impetus to action that they stand
already glowing in fulness of heart
when, like a soft night breeze,
the temptation to flower brushes their
youthful lips and strokes their eyes.
That is the attitude of heroes-
and of those elected for an early grave,
veins trained differently by Death the Gardener.
They dash ahead of their own smiles like
the galloping team of conquering Pharoah
in the gently sculpted friezes at Karnak."