“Her kim ki utanmaktan ve acı vermekten sakınır, soyunanların bağırmasından, çıplaklığın çirkinliğinden korkar, o kimse son sırrı hiçbir zaman keşfedemez. En sonuna kadar gitmeyen her hakikat , köktenciliği olmayan her doğruculuk, ahlaki değerden yoksundur.
İçtenlik olmadan bilgi olmaz, kararlılık olmadan içtenlik olmaz, “düşünce vicdanlılığı” olmaz. “içtenliğin bittiği yerde, körümdür; bilmek istediğim yerde aynı zamanda içten olmakta isterim, yani sert, sıkı, dar, hunhar ve acımasız”.
Tutku varolmaktan değerlidir, hayatın anlamı hayatın kendisinden değerlidir.
Kabuk değiştirmeyen yılan, ölür. Aynı şekilde, düşüncelerini değiştirmesine engel olunan kafalar da kafa olmaları son bulur.
Düşünen için zararlıdır, bir tek kişiye bağlı olmak. İnsan kendini bulunca, zaman zaman kaybetmeyi ve sonra yine bulmayı denemeli.”

Stefan ZWEIG
(Yıldızının Parladığı Anlar)