[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Gülün dikeni battı dün parmağıma ve hala gülümseyerek bakıyorum parmağımdaki sıyrıga, Kızmadım, çünkü gülün dikeni batmadan önce şükretmiştim, "Ya Rab'bi, ne kadar güzel yaratmışsın" demiştim.

Kızamadım çünkü bir dakika önce güzel kokusunu sineme çekmiştim, bakmaya kıyamamış dokusuna hayran kalmıştım, çünkü batmadan önce yüreğime koymuş onu sevmiştim, dikenini unutmuşmuydum? Unutmuştum işte.
Acıtmayayım diye dokunmaya çekindiğim gül, ince ve derin bir yara açmıştı parmagıma, gülümsedim yaraya da, süzülen iki damla kana da, çünkü o yarayı açan bakmaya kıyamadığım o güldü.

Sevdiğimizin yüreğimizde açtığı yaralarda aslında o gülün açtığı yara gibi değilmiydi? İnce ve derin bir yara,aslında çok önemsiz gibi görünse de her kımıldayışımızda yüreğimizi inceden sızlatan yara.

Yarayı açmadan önce siz onu kalbinize koymuştunuz, kızabilirmiydiniz, kızamazdınız elbet. Sevdiğimizin açtığı yaralarda o gülün açtığı yara gibi ince ve derin ama biz yarayı açmadan önce şükretmiştik, kokusunu sinemize çekmiş, bakmaya kıyamamıştık, dikenini unutmuşmuyduk,unutmuştuk tabi.
Ama biz gülümsemeliyiz o yaraya, yaradan süzülen o iki damla "kan"a da gülümsemeliyiz. Çünkü o yarayı açmadan önce biz onu kalbimize koymuştuk ve sevmiştik... ÇÜNKÜ BİZ GÜLÜ DİKENİNE RAĞMEN SEVDİK..