Bana söyleyiniz!

İnsan kendinden nefret ederse, birini sevebilir mi?
Kendi kalbiyle barışık olmazsa, başkalarıyla iyi geçinebilir mi?
Kendi varlığından canı sıkkın ve yorgun ise topluluğa hoşluk getirebilir mi?

Bu soruların hepsine cevap vermek için deliliğin kendinden daha deli olmak lazımdır. Ben, toplumdan dışlanırsam, insan başkalarına katlanmak şöyle dursun, kendi kendine katlanamayacaktır.

Kendiyle herhangi bir ilişkisi olan her şeyden tiksinecek ve şahsı, kendi gözünde bir kin, iğrenme ve nefret konusu olacaktır.
Zira, genellikle anadan daha çok üvey ana olan doğa, bütün insanlara ve özellikle biraz bilgelik sahibi olanlara, ellerinde olana karşı isteksizlik göstermeyi, olmayana hayranlık duymayı emreden talihsiz bir eğilim vermiştir.
Bu uğursuz eğilim, hayatın bütün faydalarını, bütün güzelliklerini, bütün çekiciliklerini, bozar; son olarak hayatı da tamamen mahveder.
Ölmezlerin insanlığa verebildikleri en kıymetli armağana, güzelliğe sahip olan, kendi kendinin hoşuna gitmezse neye yarar?
...