Çevrimdışı

İkimizin fotoğrafına bakıyorum. Parmağımla önce senin üzerini kapatıyorum, yalnızım. Daha sonra kendimin üzerini kapatıyorum, yalnızsın. Ne kadar anlamsızıs böyle. Yanımda sen olmayınca ne kadar yalnız, yanında ben olmayınca ne kadar ıssız. Beni öperken kalbimde hala aynı ritim bozukluğu. Yanımdan ayrılacağında hep aynı büyüklükte içimin burukluğu. Bana anlam katan sensin. Beni güzelleştiren, bana... güç veren sensin. Beni eve bıraktığında daha kendi evine varmadan özlediğimsin. Gözlerine baktığımda başka hiçbir göze değmediğinden emin olduğumsun, güvendiğimsin. Hiçbir zaman dilimin de acaba şuan nerede diye düşünmediğimsin sen benim. Kendimden fazla inandığım, hiç kimseye benzemeyenimsin. Beni kaybetmek uğruna sahip olduğun ne varsa kaybetmeye hazırsın. Bana kavuşmak uğruna herşeyden ayrılmaya razısın.
Ve sen sevgilim;
Sen, acaba nerede, kime, nasıl bir iyilik yaptım da ALLAH bana seni verdi dediğimsin.
En güzel sevabım, Allah'a binlerce kez şükrettiğim dualarımsın.