Bir düş kokusu yayılıyor sokaklara
Tuttuğum matemin soluğu yok
Gölgelerin parsellediği karanlık
Soytarı
Bıyık altından gülüyor yalnızlığıma
Kim yaktı karanlığın rengini…
Oysa hiç kanatlarım olmamıştı benim
Yerden yükseldiğim vakitlerde
Ve yine gecikirdi kapkara trenler
Söylenip durduğum
Çıkar gelirdi ay ışığı güne dogmadan
Şimdilerde kesip attım dilimi
Duyan var mı suskunluğumu…
Bir kız çocuğu tanımıştım Eminönü'nde
Simidini martılarla paylaşan
Yalnızlığından kimsesizlikler çalip
Şarkılar mırıldanan yersiz yurtsuz
Paslı demirler vardı rıhtımda
Bir de gerçek lekeli hayallerini yamayan
O kız çocuğu, duydum ölmüş
Mezarını bilen var mi…
Sesimin eremediği makamlardan
Uydurduğum şarkılarım vardı
Çocuktum
Ve oyunlarım elimi yüzümü kirleten
Oyuncaklarım bir bir kırıldı
Ağlayamadım
Gözyaşlarımı gören var mı…
Acılardan süzme mutluluklarım oldu hep
Bir de sonunu hiç yazamadığım hikayelerim
Şafak vaktinden açan aksam sefalarım
Bu yüzden mi erken soldular hep..
Gitarımdan dökülen sessiz sedasız tınılarım
Yakışmadı hiç haykıran uğultulara
Bu yüzden artık sustum ben
Sustum!
Duyan var mı…
Dilek Akın.