Çevrimdışı

dizlerimin üstüne çökmüşken, özgür olmak imkansız
boş bir kupayı kaldırıyor, sessizce soruyorum
bütün varış noktalarım bunun ben olduğumu kabul edecek
ve nefes alabileceğim...
...
çemberler büyüyor ve gitgide daha çok insanı yutuyor
hayatlarının yarısını emerken eşlerine iyi geceler diyorlar, ama bilmiyorlar
sorularla dolu bir zihin, ve bir öğretmen ruhumda
ve devam ediyor...

daha fazla yaklaşma yoksa gitmek zorunda kalacağım
çünkü eşyaları çeken yerçekimi gibi bırakmıyorsun beni
eğer beni evde tutacak biri olsaydı
bu sen olurdun

karşılaştığım herkes, satın aldıkları kafeslerde
beni ve yürüyüşümü düşünüyor, ama ben asla düşündükleri şey olmadım
haksızlıktan dolayı öfkeliyim, ama bütün düşüncelerim masumca
burdayım...

saçlarımda rüzgar, her yerin bir parçasını hissediyorum
benliğimin hemen altında kaybolmuş bir yol var
gece geç vakit ağaçları duyuyorum, ölülerle şarkı söylüyorlar
yukarıdan...

benimseyeceğim bir yol bulurken bana bırak her şeyi
bir uydu olduğumu düşün, sonsuza kadar yörüngede dönen
bütün kuralları biliyorum, ama kurallar beni bilmiyorlar
kesin