Zor, çok zor. Ya nasıl anlatacağım hiç bilmiyorum. Ama başka bir yolu yok bunun. İnsanın söylemek isteyip de hani söyleyemediği sözler vardır ya. Böyle bir kanser gibi hani. Büyüdükçe büyüyor, büyüdükçe büyüyor. Büyüdükçe büyüyor işte.

Seni gördükten sonra, öyle büyüdün ki içimde her yanım sen oldu. Sonra ben sensiz olamadığımı anladım. Yalanlar söyledim sana. Bir sürü yalan söyledim sana, evet. Yalanlar öyle büyüdü ki kaçıp gideceğinden korktum. Hep böyle bir korku vardı içimde. İşte sen içimdeki o korkuydun. Senin yanında mutsuz olmaya bile hazırdım ben.

Hani dünyaları verseler, dünyaları verseler vazgeçmem derler ya... Öyle olmuyormuş işte o kadar basit değilmiş. Bir gün çıkıp başkalarını da düşünmesi gerekebiliyormuş yani anladın mı ? Onların mutluluğunu, sevgilerini, acılarını ne bileyim. Bazen sevmek, fedakarlık yapmayı gerektirebiliyormuş. Anlıyor musun? Ben seni hep beklerim. Bir saat de beklerim bir ömür boyu da beklerim