Çevrimdışı

Oturup kelimelerle oynayasım var..Nedenini bilmediğim bir güç "O"nu yazmaya itiyor beni..Geceler boyu düşüncelerimi eksenine alan,kelimelerime zincir vuran,bakışlarımda kaybolan,hayallerime hapsolan,hüznüm kokan,canımı yakan,dünümken yarınıma sarkan,yok olması gerekirken her gün daha çok var olan,tüm ışıklarımı karanlığa boğan,en kötüsü de beni yok edip umarsızca ben olan..

Bu kadar mı kötü der okuyan herkes aynı soruyu sorar galiba..Yok değil kötü değil unutmak adına tüm kötü sıfatları kusmam..Kimbilir belki de kedi ciğer ilişkisi..Ya da büyük bir aşkın final çizgisi..

Tanımlayamıyorum..Belki de bu yüzden yaralarıma kabuk bağlatamadan sürekli kanıyorum..Adı yok..Rengi yok..Kendi yok..

Eeee ne var o halde ? Serzenişlerin bir çığ olduğu bir kaç satır,bol acılı çeyrek porsiyon her yanı kemirilmiş tarihi geçmiş anılar..Belki de şahidi olmayan halüsünasyon denilebilecek yaşanmışlıklar..Tek gerçeği miş-li yüklemlerle bezenmiş geçmişte kalanlar..

Ne varlığı ne yokluğu belli bir tutam paranoyaklıkla bezenmiş tipik aşk acısı tarifi..Her cümlemde kendimle çeliştiğimi seziyorum..Yine de durmadan yazıyorum içimdekileri kusarcasına..Boğmuş zaman tüm kinimi geriye sadece solmuş fotoğraflar,unutulmuş güzel anılar ve aldatmalarla bezenmiş ayrılıklar kalmış..
Halbuki her daim ne kadar da güvenirim zekama ah aptal kafam diye bir nida yükseliyor sesimde olmasa bile yüreğimde..Sen misin zeki olan yoksa aşk mı seni aptal kılan..Offfff sorular..Yine başladı işte..Hani nerde herkesin ardına sığındığı zaman aşımı ? İlacıydı hani zaman herşeyin ? Neden hala kabuk bağlamadı yaram sana soruyorum eyy zaman !!!!

Yetmiyor gücün değil mi bunu dindirmeye..Telkin gibi birşey olsa gerek bu..İnsanın kendi kendini kandırması işte..Ne zaman ne yalan içimizde acılarla beslediğimiz düşman aslolan..

*Alıntı*