Çevrimdışı

İçtim,içtim ve kustum,aslında içime senin karanlık siluetini gömdüm...

Dışarıya kustum ,içime akıttığım senli yalanları ve gerçeğin hiçliğim olduğunu, kendi yüzüme vurdum...

İçerde devinen acılarım gözyaşlarımla paradoks oldu ve gidişine ıslak küfürlerimle sövdüm...

Kendimi kandırdım son kez,giderken yüzümü buladığın gerçeği bu sefer ben sana sundum ve aslında kendimi hiçliğimle kucaklaşırken gördüm...

Ve nefret bedenime tepside bıçaklar sundu,kendimi yaşamım bir avuç toprakla gölgelenmişken buldum...