Çevrimdışı

-Bu kadar mı diyordu.Bu kadar mıydı sevgin?

-Ya ne sandın seni sevdiğimimi? Dedi "DELIKANLI"
...Kız yıkılmıştı.İşte tam o anda birşey söyleyemedi.Ağlıyordu telefonda sessizce.Bi ara "Delikanlı" kızın hıçkırıklarını duydu...

-Ne o yoksa ağlıyormusun? Değer mi? Senin ayrıldığını söyleriz insanlara.Benim için fark etmez.

...Genç kız hıçkırıklar içinde çıkan boğuk sesiyle bardağı taşıran son söze dayanamadı.

-Anlamadın mı sersem sen veya ben ne farkeder?Ayrılığımıza ağlıyorum..

"DELİKANLI" sustu!..

Oysa genç kız bunları söylerken onu "SEVİYORDU".Daha öncede sevmişti.Hep sevecekti.Ama yapacak bir şey yoktu...

Bu sözler karşısında direnen gururu vardı."GURUR ve SEVGİ" ne kadar ters kelimeler ve sonunda "SEVGİ" terazide ağır bastı.Telefonu kapatırken "DELİKANLI" soğuk bir sesle ;

-Elveda .

Genç kız ise gururunu ayaklar altına alarak son bir defa ;

-SENİ SEVİYORUM !!! dedi.

Telefonu kapatırken "DELİKANLI" düşündü...
Niye niye yapmıştı? Oysa onu oda seviyordu ve bunu itiraf etmek için tekrar aradı...Fakat telefon cevap vermedi.Genç kızın evine gitti.
Kalabalık vardı.Şaşırdı.Acı bir siren seriyle irkildi...
Biraz sonra içeriden ağızının kenarında kan bulunan SOĞUK BİR CESET çıktı.
Delikankı yıkılmıştı ve gözyaslarını tutamadı.Elveda dememişti...

UYAN! UYAN! UYAN!

Dediysede duymadı genç kız .Bir ara delikanlı kızın elindeki kurumuş kağıdı gördü ...
Buğulanmış gözlerini silerek kağıdı okudu ve genç kız şöyle yazmıştı:

TÜM SEVENLERE İBRET OLSUN !