Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.
sevmek zorunda olduğunuz kişiler vardır,
ki anneniz mesela,
mesela babanız,
kardeşiniz,
hani nefret edersiniz birinden,
hani ağlaya ağlaya buğzu kalbinizde hissedersiniz,
işte o anlardan birindeyim ,
yazmasam katil olacağım,
yazarsam sakin...
Böyle zamanlarda,
kendimi bir odaya kilitliyorum,
banyo idealdir,
yaslanırım kapının arkasına,
hüngür hüngür ağlarım.
"Bu benim" derim,
"sen, busun, öfkesine yenilmeyecek kadar güçlüsün..."
Gözyaşlarım akar,
akar,
kendimle konuşmaya devam ederim
"Dayanmalısın"
derim,
"Onu öldürürsen eline ne geçecek?"
Yine bir kızgınlık boğar göğsümü,
hallolacakmış sorunlarım gibi bir his,
ondan kurtulsam suçluluk hissetmeyeceğim,
buna inanıyordum...
Vicdanım dedi
"Bana katlanabilir misin?"
Kan dedi
"Kırmızıyı seviyorsun, sana,bedenine çok yakışacak..."
Şeytan dedi
"Daha ne bekliyorsun..."
Melek sustu...
Sinirlerim bozulmuştu iyice,
ağlamaya devam ettim.
Sonra bir mesaj geldi telefonuma,
aynı anda iki kişi,
aynı mesaj,
"iyiki"lerin ve tebessümün çoğalmış hali...
-Seni seviyorum sevgilim! Elimi hiç bırakma tamam mı?
-Seni seviyorum dostum, beni hiç bırakma tamam mı?
"Tamam"
dedim içimden
ve kalktım,
anahtarı çevirdim,
dışarı çıktım...