Biz hiçbir zaman öğrenemedik sevmeyi. Belki de bu yüzdendi sıradışı sandığımız ama insanlık dışı vedalarımız…
Biteceğini bile bile hiç bitmeyecekmiş gibi kandırdık kendimizi ve kendimize eş bildiğimiz herkesi. Oysa tenimizin her santimetre karesine eski bir aşk gömmüşlüğümüz vardı ikimizin de…
Sev/gilim…
...Ellerimi uzatamıyorum artık boşluğa. Her an yeni bir veda daha yaşacağım sanki, hiç sahip olmadığım bir şeyle. Ve elimi saran boşluktan bile daha bir boş avuçlarım. Parmaklarının, parmak aralarımı doldurmadığını hissedebiliyorum...
Damarıma basıyor her gece ılık bir neşter. Kesip atsam diyorum sana dair ne varsa, olmuyor. Sonra bir cinnettir giriyor aklıma, ardından intihar girişimleri.
Canımsın; can tatlı, kıyılmıyor…