gizli kapaklı işlerin döndüğü bir cemaatte
ulu orta yaşama mücadelesidir annem;
babam ,
ellerimden tutan bir yaprak gibi kaygan bağlıdır bize.

Dinlemez,
Konuşmaz,
Öpmez.

Bana ilk dokunduğu anı hatırlamıyorum;
annem de öyle böyle bir sezişle
"sanırım,doğduğun an,bir kere kucağına almıştı" diyor.

Annemin hafızası az,
kültürü yok,
annem Louis Armstrong dinlemez,
güzel yemek yapar annem,
güzel okşar insanın başını,
öpmesi güzeldir,
annemin sesinde öldürürüm ben dertlerin çığırtkanlığını...

babam söz konusu olunca da cinayet işleyebilirim elbette,
onun da vardır bir hikmeti,

mesela,
bağırdığında bana,
onun yanında sigara içtiğim için;
utanmadığım için,
saygı duymadığımı söyleyip kızdığında,
sesli müzik dinlediğimde tekme attığında,
evet,
isterim öldürmeyi onu da...

Annem konuşsa, sağ tarafım çalışıyor,
babam sussa bile sol tarafım hiç durmuyor...

--Anne, yardım et, elim babamın bıçağına gidiyor!