Çevrimdışı

Sende farkındasın artık uzak kalıyoruz günce.
Ne yazacağımı bilmediğimdendir ya da yazmak istemediğimden.
Arada bir geliyor işte deli gibi yazıyorum.
Sonra yine ucum bitiyor, üşeniyorum.
Çok yoruluyorum aslında şu sıralar ama değiyor.
Bugün gitmiyorum işe, okulda yok oh!
Hayrettin gelecek bugün okula, Van için yardımlarımızın karşılığında biletini verdiler.
Yardımlar acaba doğru yere ulaşıyor mu?
Sabah sabah bunları yazmak hiç iç açıcı değil biliyorum.
Ama ben 1999'da o depremi yaşadım ve aylarca çadır beklediğimizi biliyorum.
Kışa yaklaşırken sırf üşümeyelim diye annemler halama yolladı bizi..
Sonra ordan amcama geçtik.. 5-6 ay onlardan ayrı yaşadım.
Şimdi ordaki minik bedenlerin neler yaşadığını çok iyi anlıyorum.
Bende çocuktum..
İnternet cafede ölen çocuktan 1 yaş küçüktüm..
Okulumu, arkadaşlarımı her şeyi yıkılmış binalarda bıraktım ve gittim..
Şimdi ne yapıyordur onlar?
Çoğunu hatırlamıyorum bile..
Damla ve Adem vardı onları çok iyi hatırlıyorum.
Bir de Tuğba Çıplak diye bir kız, hep dalga geçerlerdi Çıplak soyadını taşıdığı için..
Adem, anaokulundaki aşkım mı diyeyim?
O yaşta ne aşkı..
Yerli malı haftasında ona armut verip, armudun iyisini ayılar yer demiştim..
Ayı olduğundan değil, ben küçükken adım atmışım erkekleri ezmeye.
Damla, onla hiç ayrılacağımızı düşünmezdik..
En son görüştüğümüzde onların evindeydik ve lahana bebeklerimizin saçlarını kesiyorduk..
Emre, Deniz, Fırat..
Fırat'la konuşuyoruz, yeni yeni.
O kadar garip geliyor ki..
İlkokul sıra arkadaşım Fırat.
Hayat böyle sürüklüyor işte insanı..
Şimdi Evimevindir Van kampanyası var.. Çocukları almak istiyorlar yanlarına..
Çocukların ne istediğini soracak kimse yok.
Çünkü biz hep onları düşünüyoruz..
Birileri düşünürken, diğer gerizekalı insanlar onları terörist ilan ediyor ya, o kadar ağlıyorum ki..
2 gün önce gece 3'e kadar ağladım..
Yaşadığım o günler aklıma geldi, o kadar zordu ki.
Ben arkadaşlarımın hepsini kaybettim.
Belki olmasaydı o deprem, şimdi her şey daha güzel olacaktı..
Bu koca şehirde boğulmak zorunda kalmayacaktım.
Ve hayat o kadar kısa, anlık ki kırmaya değmiyor.
Bazen beyinde bir sıvı pıhtılaşır ve 1 saniye sürer ölmen..
Kimse ne olduğunu anlamaz, sende anlamazsın.
1 saniyede veda edebileceğimiz bu hayattan, kendimizi her saniye biraz daha uzaklaştırmak için çabalıyoruz.
1 saniye daha hayata tutunmak ne demek, o enkaz altındakiler bilir.
..
Yine gözlerim doldu.
İt's not goodbye.

__________________

If you can't measure it, it doesn't exist.