“Hangi ümide sarılsam elimde kalıyor, neyi seversem ölüyor.
İşte üç sene evvel bir sonbahar akşamıyla beraber ölen genç kızlık rüyalarım, kendi küçüklerim, sonra Munise,
onun arkasından, belki kalbimin öksüzlüğünü avuturlar diye ümit ettiğim talebelerim.
yavrularını tehlikede gören bir ana kuş hırçınlığıyla üstlerine titrediğim bu şeyler, sonbahar yaprakları gibi birer birer sararıyor, dökülüyor.
Daha yirmi üç yaşıma girmedim; yüzümden, vücudumdan çocukluğun izleri silinmedi;
hâlbuki gönlüm, baştan başa bütün sevdiklerimin ölüleriyle dolu.”
Çalıkuşu - (s.354)