Yasaklı bir meleğim ben...
Yasak yanlarım kırıyor kanatlarımı...Uçmak istiyorum sana. Kanatlarım umutlarım benim. Yolculuğum sana, aşka...
Üç oda bir salonla çevrili koca bir boşluk benim dünyam...yasak, Kırık benim kanatlarım...
Aşk sihirli bir elbise...
İki kişinin bir olup içine girebileceği. Özel bir kumaş, özel bir kesim. İkimiz tam geliyoruz o elbisenin içine. Senin üzerine tam oturdu ama ben deneyemem tekrar. Öncem var benim. Geçmişim... Senden önce bir kez daha giydim o elbiseyi...Şimdi dar geliyor, sığamıyorum bir zamanlar tutkuyla girdiğim elbiseme...Ne yazık ki çıkamıyorum içinden. Biliyorum bir yerde, senin yüreğinle kapladığın o yumuşacık yerde olmalıyım. Ama olmuyor. Yasaklıyım...
Zamanın acımasız hükümdarlığına yenilir bu aşk. Kilometrelerin koca kuyusunun içinde yitip gider...Gözden ırak olan gönülden de ırak olur...Birbirimizin yapraklarına dolanan iki sarmaşık olamayiz biz. Mesafeler uzayınca, yeşillerimiz yeni filizler vermez. Denizler ayırmaya kalkinca, sarmaşıklar yüzmeyi öğrenemez! Yoklukları, barındırdığı o deli tutkuyla varlığa çeviremez ,yenilir aşkimiz...
Hayallerim bile çevrili tel örgülerle benim. Çırpınıyorum boğulduğum çaresizlik denizinde. Sanki bir kulaç atsam, atabilsem, kurtuluşum olacak. Sesine sarılıyorum, “gel” diyen sesine... Dokunamıyorum sözcüklerine. Bir yakalayabilsem gözyaşlarını, kağıttan bir kayık yapıp ulaşacağım gözlerine... Yakamozlar dost zannediyorum hayallerime. Ay kaçıp gidiyor ışıklarını çalarak denizimden...
Geride seni, geride beni yasaklı melek yapanı bıraktığım zamanlar adımlarım şaşırıyor. Çarpıyorum beceriksizce sağa sola. İleri atılan adımlarım aslında geriye gidiyor. Ve bunu benden başka kimse bilmiyor... Sen bile. Paramparça olup tastamam görünebilmeyi başarıyorum. Bölünüp binlerce acıya, bütünmüş gibi dimdik ayakta durabiliyorum... Sessizliğim en deli haykırışım. Kendimle konuşup ucu sivri dikenlerimi kendime batırıyorum. İğneli bir fıçının içindeyim sanki. Bendeki sensizliği anlatmak, sendeki bensizliği anlamak kadar güç...
Sen benim eksiğim, eksik yanımsın... Yarım kalmışlığımsın. Bazen kocaman bir gülümseme izin ister yayılmak için yüzümde, veririm o izni ve beklerim. Eksik kalır gülümseyişim. Onu tamam kılacak ruh eşim yoktur. Kaçamak saatlerde beklemektedir beni... Gözyaşlarım izin istemez akmak için, onlar bir parçasıdır yüzümün. Ne çare onlar da hep yarım... Uzanıp onları dokunuşuyla anlamlı kılacak parmaklarını bekler tamamlanmak için... Kaçamak saatleri bekler tıpkı gülüşlerim gibi...
Geride bırakamadığım, yarınıma katamadığımsın. Kazanamadığım, yenilgileri zafer, zaferleri yenilgi kılan savaşımsın... Sen yasaklım, yasaklarınla anlamlı öbür yanımsın...