Çevrimdışı

Kan kirmizisi.
Simsiyah bir düs.
Birazda ürkütücü elbet.
Hani sular da damliyor kiyidan köseden.
Ve tam da kiyisindan kösesinden yakalamisken kaciriyor muyum ne;
hayati.
Ve durum bir o kadar da hayati.
Biliyorum birazda gereksiz bu çirpinislar.
Kanatlarini ne kadar hizli çirpsa da,
sürüsüne yetisemeyen bir güvercinin, inadina rüzgari tokatlamasina esdeger.
Ama yine de deger.

Kaybedecek bir seyin olmamasina sevinmek mi, yoksa kaybettiklerine üzülmek mi?
Ceza sahasi burasi iste.
Yani sen zaten benim degilken, ya benim olmazsan diye neden üzüleyim ki ?
Ama nasil olsa ölecegim, bari çekeyim ipimi diye de yasanmaz ki.
Evet bagladigim ip pamuktan belki ama kopmuyor iste.
Allah'in hikmeti.
Peki kaldi mi kaçamak bakislarin kiymeti ?
Bu kan revan ortalikta dahi sana rastlamak, olur olmadik her yerde, her seyde ve susup sana yüz çevirmek kismet mi ?
Bu Allah'in ayetlerine yüz çevirmek degil mi ?
'Tam zamani' dedigim anda zamanin durmasi da neyin nesi ?
Bunca çarpismalari gözlerimizin,
kazazedeler iki kisi iken,
senin burnun bile kanamadan benim ise agir yarali olarak noktalamam geceyi..
Bilanço gerçekten agir degil mi ?

Keske demeyi en çok istedigim yerdeyim su an.
Keske sende en azindan hafif siyriklarla atlatmis olsan.
Benim kadar yanmasada canin,
nasil oldugunu anlasan durumun raziyim.
Peki sorsana azrailine,
ben kaçinci sayfadayim ?
Yada öldürmesen de beni gözlerinle,
soluksuz baksam gözlerine.
Ben yapamiyorum anla!
Sen çöksen günlerime.
Zaten 'sen' çökmüsken her yerime, pek de zor olmamal bu bilmece.

Kan kirmizisi,
simsiyah,
ürkütücü bir gökyüzü iste o düs.
Hani sular da damliyor kiyisindan kösesinden.
Hayir aglamiyorum.
Sadece kokunu biraktigin gökyüzüm gözlerimi yasartiyor hepsi bu.
Ne yani ?
Sen zaten benim degilken, ya benim olmazsan diye bir de oturup aglayayim mi ?

Yok daha neler!