Aynı şehirdeyiz,
yürüdüğüm yollardan geçiyorsun,
baktığın gökyüzünü seyrediyorum ben de,
yan yanayız,
seviyoruz birbirimizi
ama ayrıyız...
ama birlikte değiliz aslında,
ama,
dilimizde sahipsiz bırakılmış sözler var.

(Seni seviyorum ama söyleyemiyorum işte...)

Son zamanlarda İstanbul diyorum,
başka da bir şehir çıkmıyor dudaklarımdan.
İstanbul,
Kubane,
İstanbul bizim kentimiz.
Seni ilk gördüğüm,
ilk elini tuttuğum,
ilk sohbet ettiğim şehir burası...

Hani insan unutmaz ya doğduğu toprakları,
hep oraya ait hisseder kendini,
sen benim memleketimsin,
sen benim köyümsün,
sen benim, ebemsin.

Daha ne,
anla beni...

(An gelir,yine,İstanbul'a ayak basarsın belki... Ben, her zaman seni bekliyor olacağım.)