..
Sen ,
kendime en çok benzeyen yanımdın ..
Kendiyle en çok çelişen
bir ' iç çekme ' oldun zamanla ..
Yokluğun ,
İstanbul ' un kaldırımlarını suladı hep ..
Toz kalktı şehrin üzerinden ,
Bütün toz pembelikleri Aşkın ...
Ben sana Aşk derken
aslında en çok kendime seslenmiştim ..
İçimdeki yerini az azarlamadı mantığım ,
' Sen çoğaldıkça ben azaldım ' diye ...
Duyuramadım sağır yarana
hiç bir kabuk sesini
ve Aşk dersem ortaya çık dediğim gamzelerim
Aşkı ortalıktan kaldırdığın için gelemedi ...
Çok sevdik .
Çok kelimesi buraya çok geldi ..
Sadece sevdik ...
Çok sevseydik
İkimizi Az çok bir yerlere getirebilirdik ...
Seni aklıma getirebilecek her şeyden uzaklaştım,
Ama kendinden de kaçamıyor ki insan…